Toque de Queda

Zoals gezegd, de lange afstand bus brengt ons naar Tegucigalpa in Honduras. Overal staan soldaten, sommigen met metalen schilden als uit de Romeinse phalanx. Plaza San Martin, vol grote torenhotels, is goed bewaakt. Er is nog een klein familie-hotel, met enorme kamers en vol schilderijen in . Een taxi brengt ons naar het centrum, langs wat uitgebrande huizen.

Erg vrolijk wordt je niet van de drukte en de vervallen, verwaarloosde omgeving in het centrum. Als het vijf uur wordt en het al gaat schemeren, is het tijd terug te gaan. Om half zeven, zoekend naar een eetgelegenheid, is alles dicht, iedereen naar huis. In de lobby van een hotel zitten twee hooggeplaatste militairen te lullen met elkaar. Ja er is een restaurant, op de vierde verdiep, ga maar. Ook daar kommer en kwel, geen hond te zien. Alleen verder op, in het Maya International, is nog wat reuring in de bar en op het terras.

Terug in het hotel vinden we Isajas Arita, een Hondurees uit Copan, nog een vriend van hem en drie enorme spetters. Hij is ondernemer en exporteert koffie naar de USA. Althans, dat probeer hij, want al 6 maanden is hij bezig vergunningen of iets dergelijks te regelen. Maar vrolijk een biertje drinken en uitgebreid naar hem luisteren hoe je van hier in Copan komt, is zinnig. Hoe ‘t afloopt met de spetters, weet ik niet.

De volgende ochtend spreekt de krant over de toque de queda, en dan dringt het door: er is avondklok. Ingesteld na de verkiezingen toen het met de uitslag niet helemaal wilde vlotten. Dan blijkt ook dat onvolprezen Halbe c.s. een verblijf in Tegucigalpa afraadt tenzij het echt niet anders kan. Dat weten we dan ook weer.
Dus vlug voor sluitingstijd in het daglicht naar het aardigste museum van T, het Museo del indentico nacional. Een allervriendelijkste Ariel, een student van een jaar of twintig, leidt ons rond. Hij is vast een communist want hij vertelt uitgebreid over de 10 families, o.a. Betancourt, Rosenthal, Faraj, Goldstein e.a. die het land controleren, en dat het zo dus nooit wat wordt. Hij heeft een punt, meer dan 50% van de kinderen gaat niet naar een middelbare school en 1 op de 8 mensen ouder dan 15 jaar is ongeletterd (Unesco).

Het museum is van oorsprong een hospitaal. Bijna als enige is het, met het even grote postkantoor annex museum van moderne kunst er tegenover gerestaureerd. Het toont iets van de gratie die de stad uitdroeg, meer dan een eeuw geleden. Op andere plaatsen in het centrum zijn resten van de paleisachtige woningen van de eigenaren van koffie, suiker en cacao plantages. Verloederd en vervallen, in gebruik als asociale woningen of als de allergoedkoopste winkels.

Dan gebeurt een wonder: voorbereid op een tweede avond in rust en stilte, blijven toch de terrassen en kroegen open en vol. De avondklok is voorbij en van de weeromstuit is het tot diep in de nacht feest, en hoe!

Zo gaat dat.