Tour d’Andes, 9 januari 2015

Als t niet aan Beer lag, was ik er nooit aan begonnen: op de fiets een ommetje Otavalo.

We huurden twee mountainbikes in n kantoortje op de derde verdiep waar ook de fietsen staan. Eerst even naar t station om kaartjes te kopen voor de treinreis van de volgende dag. Dat was al omineus stug trappen. Rond Otavalo zijn een aantal bezienswaardigheden: het lago San Pablo, een waterval, een Condor opvangcentrum, een soort Pieterburen voor grote vogels, en een duizendjarige boom bovenop een berg waar ook een plek is voor inheemse “heidense” rituelen.
Wij op weg. Eerst langs de Pan American. Het doet goed om te zien dat wij niet de enige fietsers zijn. En mengen met het snelverkeer gaat probleemloos daar men driftig bezig is er een vierbaans weg van te maken. Er zijn dus grote stukken nog-niet-affe stukken voor de fiets alleen. Dus ik met mijn 100+ kilo’s achter Beer’s tanig lijf aan. Het is heet en stoffig met weidse uitzichten over Otavalo en omgeving.

Na een uur nemen we de afslag naar de Westoever van lago San Pablo en vinden daar de verlaten club aquatica van Otavalo. Er is bebouwing maar het is er stil, een beetje wind en warm in de zon. Een enkele auto, hier en daar en oud vrouwtje met een kudde schapen, veel half afgebouwde huizen en altijd en overal zicht op de enorme Imbabura, de vulkaan die meer dan 2000 meter boven het landschap oprijst. We fietsen door naar de zuid oever, kopen broodjes, chocola en perziksap voor de lunch langs het meer, en besluiten op zoek te gaan naar het condorpark door de wegwijzers te volgen. Daarvoor gaan we een stukje terug, verlaten de asfaltweg en volgen een met keien bestrate landweg, heuvelop. Vaak is het lopen. Na een tijdje houdt de bestrating op en is het een zandweg met diepe door regenwater ingeslepen geulen. Dat condorpark kunnen we op onze buik schrijven. Want na enige tijd zijn we weer terug op niveau lago waar we een grote indianen familie aantreffen die zit te eten aan de oever van de beek. De weg naar de waterval weten ze te wijzen, maar eerst krijgen we een bordje met kip, overheerlijke piepers, gepofte mais en bekers suikerrietsap met limoen, wat allemaal overheerlijk is. Dat alles komt uit enorme aluminium ketels vol dampend voer waaruit een moederfiguur onophoudelijk uitdeelt aan de familie, die vol overgave maar gemoedelijk met de vingers het geheel naar binnen werkt.

De waterval wordt bereikt via enorm steile wegen. Een uitermate opgepept gebeuren met camping, winkels, eet en drinkstalletjes. Naar de Cascada voert een pad door een fantastisch Eucaliptusbos dat overheerlijk geurt.

Rond vijven zijn we terug. Mijzelf zwaar verbrand en moe. Zoals moeder zaliger wist te vertellen over Wim van Est of een van zijn ploegmakkers in de jaren ’50, toen er alleen radio was: “ muh maat en ik, muh hebbuh ons rot getrapt”.