Per spoor, Ibarra naar Salinas

Vrijdag, 9 januari, Met de trein van Ibarra naar Salinas en v.v.

Hier en daar zijn korte tracés spoorlijn in bedrijf. Voor toeristen, immigré pensionado’s uit Canada of de USA met hun bezoek en well to do kinderen op schoolreis. De hoge prijzen zijn ver boven t budget van de gemiddelde Ecuadoriaan. Maar van de opbrengsten is de organisatie perfect opgetuigd en zijn de voorzieningen en stations om door een ringetje te halen. Het gaat t tsjoek- tsjoek- tsjoek en kiedeboek- kiedeboek-kiedeboek met een slakkengang, maar dat is fijn: ruim tijd voor t overweldigende landschap en de verrassende flora.
Eerst naar Ibarra, een 45 minuten noordwaarts met de bus vanuit Otavalo, want dat tracé is gerepareerd maar net niet klaar. In de bus ook een klein vrouwtje met een enorme pot en grote tas. “ Kom Beer, doe je goede daad en help haar eens dragen” zeg ik, want t arme mens loopt te waggelen bijna onder t gewicht. Dat doet ie dus en na een kwartier is hij terug. Een loodzware stalen pot, vol bonen en aardappels en een tas met borden, bestek. Ergens in de stad gaat ze dit de hele dag verkopen aan het publiek, 50 cent ongeveer per portie, en dat is meer dan ze ervoor krijgt in Otavalo.

De trein dus naar Salinas. Een echt uitje. Een gids die maar blijft vertellen, drankjes uitdeelt en ons in Salinas een city Tour bezorgd. Op het stationnetje een groepje meiskes die een dansje doen begeleid door een taperecorder. Dat is leuk voor de toeristen. De zon blakert de omgeving, de lucht trilt van de hitte en behalve enkele zwerfhonden, net als in Albina, is iedereen die goed bij zijn hoofd is, binnen.
Maar wij lopen achter onze Consuela aan naar een biologisch verantwoorde negotie waar een aantal dames van onbestemde leeftijd zelfgemaakte compôte van tuna (vrucht van een cactus), markusa en natuurlijk honing verkoopt. En ons een miniglaasje alcoholhoudende cocosmelk met ananas doet proeven. O zo gezond en heeeeeerlijk.

Door naar de plaatselijke kerk waar je een figuur als Clint Eastwood ziet schuilen tegen de kogels van het gespuis. Er is een leisteen beschilderd met een Madonna op het altaar, die naar verluid groeide: het kistje waarin de leisteen bewaard werd, barstte uit zijn voegen en moest minstens twee keer vervangen worden door een grotere.

Door naar de zoutziederij. Ooit werd in de aanpalende vlakten zouthoudende grond aan de oppervlakte weggeschept, hier tot pekel gemaakt om door verdampen ruw zout te verkrijgen. Die werd vervolgens tot ballen gekneed, aan t vuur gedroogd en gehard, geschikt voor transport. Das war einmal. Nu staan we in de stoffige hut te kijken naar wat vage foto's en spuit menig zenuwachtige toerist met blote armen en benen wolken DEET om zich heen want er zouden levensgevaarlijke muggen zijn.

En lunch in iets groots, welverzorgd, met zoals altijd, de meest heerlijke vruchtensappen. Aan tafel aangeschoven bij Don en Susan, oorspronkelijk uit Canada, bij Winnipeg waar t nu min 45 graad is of erger. Zij zijn er met vrienden en wonen zelf al enkele jaren in Cotacachi, een stadje bij Otavalo, bekend om zijn leerverwerkers. Hij zucht nog onder t idee dat in zijn Winnipeg de heating bill opliep tot $800 per maand, mind you, want niet alleen t huis, ook de pomp en waterleiding vanaf t meer naar t huis moest met heattracing lopend gehouden worden. Hier is t heerlijk, in een soort compound met omheining en bewakers. Je kan hier weliswaar niet skieën, schaatsen, base ball spelen, MacDonaldsen , golven, jagen, sleetje-rijden, en wat al niet niet, maar toch.