Naar Loja, deel 2

Op weg naar Loja. Waarom? Geduld, ik zal het u vertellen. Hoe kom je daar? Daar ben ik mee bezig u te duiden.

Wij zijn nu in Latacunga aangekomen, een uur of twee zuid van Quito, onder de rook van de Cotopaxi, waar we op zondag avond arriverend, alles gesloten aantreffen op een enkel eethuis na, en op maandag alles wat te bezichtigen is ook gesloten aantreffen. En de Cotopaxi en haar zussen, zijn er wel en dus open, maar hullen zich in een enorm wolkendek, wat zoals nu blijkt, meestal het geval is..
Dus door naar Riobamba. Mooie stad met een fraai stationsplein voor ons hotel, een ethno museum dat om onverklaarbare reden dicht is, een Museo Municipal waar de telefoons, typemachines en rekenmachines uit de zestiger jaren in vitrines – non tocar! – en een stel oude pistolen te zien zijn, en een monument ter gedachtenis van de veldslag om Riobamba’s onafhankelijkheid rond 1820.

Hier kopen we weer kaartjes voor een treinreis vanuit de volgende stad, Alausí, naar de Nariz del Diablo. Dat zal een spectaculaire tocht blijken. Dus gauw verder met de bus naar Alausí. Luchten boven de Andes zijn de laatste dagen meer en meer dichtgetrokken en nu begint het zelfs zacht te regenen, we trekken dus onder grijze luchten, met hier en daar een straaltje zon, door enorm steile dalen en uitgestrekte hoogvlakten waar het zelfs op deze hoogte van zo’n 3000 meter nog goed boeren is. Overal veldjes, weliswaar klein, en verrassenderwijs veel zwart wit vee, zo uit Friesland, grazend tussen de yuca’s en cactussen.

Aluasí staat onder bescherming van Sint Pieter. Zijn met mozaïek veelkleurig beklede gelijkenis staat 10 meter hoog op een heuvel aan de rand van het stadje. Zijn gelaat heeft meer weg van een weldoorvoede banketbakker dan van een uitgemergelde heilige. Rond de stad steile bergen waar de bebouwing tegenaan geplakt is. En het is er heerlijk toeven en fantastisch wandelen langs paden die er getuige de gestapelde muren van keien eeuwenlang zijn. Het stadje wemelt van de indianen in hun veelkleurige kledij. Karmozijn, purper gecombineerd met fel groen, blauw en oranje, met altijd zo’n malle Al Capone hoed. En die vrouwen maar sjouwen met hun enorme balen koopwaar naar hun stalletjes op de markt. De mannen doen geen bal.