Naar Loja, deel 4

We zijn nu bijna in Loja. Nog eens 4 uur bussen, een hele opgave maar dan ben je er. Op 2600 meter hoogte. Loja heeft een Disney world achting stadspoort, gebouwd 10 jaar geleden, met ervoor een enorm bronzen geval van een steigerende Rossinante inclusief Don Quichote en Sancho Pancha, natuurlijk een enorme nieuwe kathedraal met een gigantisch gouden altaar, en ik bedoel echt groot, een prachtige oude kathedraal, een prachtig Museo del Ciudad met een fantastische collectie precolumbiaanse spullen, een Museo De Musica waar niets in stond, met Calle de Lourdes, waar het natuurlijk ook regende, maar wel met fraai gevormde en gekleurde façades en deuren, én een mooi klooster gewijd aan Francisco de Padua, waar vriend Beerman dwars door een van de objecten stapte, zonder nadelige gevolgen voor een van beide, en natuurlijk een Mirador compleet met heiligenbeeld waar je buiten adem bovenkomt.
Ga je daarvoor naar Loja? Neen, driewerf neen!
Waarom wel? Wel nu: voor de enorme, prachtige, geweldig aangelegde Jardino Botanico del Universidad. Een uurtje lopen in de regen, maar dan krijg je ook iets te zien. Om te beginnen enorm veel prachtige orchideeën.
Altijd verafschuwde ik orchideeën. Die lullige paarse bloemen op staken, symmetrisch gerangschikt op de vensterbank achter bevallig gedrapeerde vitrages. De Heer beware mij dat ik ooit op mijn verjaardag er een zou krijgen; bij mijn begrafenis kan mij niet schelen, want dan zie ik t toch niet. Maar nu ben ik bekeerd. Prachtig zijn ze. En de meest fantastische planten, struiken en bomen en bijna allen voorzien van goede duidelijke naambordjes. Ik moest aan mijn oudste zusje zaliger denken, hoe zij zou hebben genoten, en mij over alles iets zou hebben verteld, zo hield zij van planten. “. Het mooiste tijdverdrijf is wroeten in de grond met je handen” placht zij te zeggen. Geheel eens.
Wat zie je hier? Om maar te noemen: fuchsia, cosmea, Afghaanse gladiool, veel dahlia’s – hier hoef je de knollen niet te rooien -, amaryllis, ismene, alstroemeria, en vele mij onbekend. Wie het wel weet, mag mij gaarne informeren.

Zo, dat is het verhaal van Loja. Waar het ligt, hoe je er komt, en bovenal, waarom je er echt naar toe moét.
En nu naar Vilcabamba. Vilca—wat? Dat vertel ik u later. Blijft mij volgen.