Langs het randje
Blijf op de hoogte en volg Frans
12 Maart 2015 | Peru, Cajamarca
Donderdag, 12 maart.
Om 8 uur 20 vertrekt de bus uit Leymebamba naar Cajamarca. De weg leidt het dorp uit langs het plaatselijk museum. Het regent en is mistig. Allengs wordt de weg smaller, na enkele kilometers net breed genoeg voor één bus. Links, enkele decimeters buiten de bus de loodrechte helling omhoog, rechts verdwijnen een paar bomen in de diepte, voorbij een berm die soms niet meer dan 30 centimeter breed is, en dan mist en nog eens mist.
We kruipen nu omhoog, vaak in de 1ste versnelling. Steeds hoger, bij iedere bocht toeteren. Hier en daar een kleine aardverschuiving of keien op de weg. Als er nu een afschuiving is, zijn we de pineut, denk ik. Zo nu en dan gaan we zwaar in de remmen om stapvoets een watergoot over te steken, of een stuk uitgespoelde weg. De afgrond is zo nu en dan minder dan een halve meter van de wielen. Door de mist is de bodem van het ravijn niet te zien. Zijn deze hellingen stabiel? Niet echt, maar ik hoop voldoende. Soms gaan we rakelings met een slakkengang langs een rand die al deels in de diepte is verdwenen. Wat je ziet is een afgebrokkeld stuk asfalt, slechts een deel van de witte lijn is er nog, de buitenkant is door de enorme regens afgegleden en ligt al een kilometer lager. Hoe ver de helling onder het overgebleven asfalt ook al is weggespoeld, de diepte in, kan je niet zien.
Leuk is het niet, maar de radio speelt een vrolijk deuntje om de moed erin te houden. De vier andere passagiers zijn ook stil en kijken zo nu en dan ook gespannen naar buiten. Om een idee te hebben, zo’n busje van een meter of 6 lang weegt grofweg 2 á 3 ton, gelijk aan ongeveer 1,5 kubiek grond. Het extra gewicht op de doorsnede van 5 meter tijdens passeren op de bovenste meter is zo’n 3%. Is dat veel? Wie t weet mag het zeggen.
De weg kronkelt omhoog tot de pas op 3300 meter en gaat dan omlaag naar Balsas aan de Rio Marañon op 1600 meter, waar we na 3,5 uur aankomen, de eerste nederzetting van enige omvang. Het klimaat en het landschap zijn geleidelijk veranderd. Boven grijs, mist en regen, bij Balsas is het zonnig en warm. Het is hier duidelijk droger, alhoewel de rivier die we hier oversteken, ook hoog is.
Na een korte pauze waarin vrouwen pinda en fruit verkopen in de bus, verder. Weer gaat de weg omhoog, drie meter breed, maar het landschap is anders, droger, de zon schijnt en er is meer cactus. Na een kwartier moeten we een kudde paarden voorbij, met moeite en weer een kwartier later komen we de eerste tegenligger, een vrachtauto tegen, zo weinig volk is hier. Het is hier domweg leeg, een enkel huisje hier en daar langs de weg is al. En een restaurant waar gestopt wordt om te eten. Nu nog één pas over, en dan omlaag naar Celestín. Daar wordt van bus gewisseld, en is het leed na ruim zes uur geleden. Verder gaat het over een normale tweebaansweg naar Cajamarca met een joekel van een bus.
Om 8 uur 20 vertrekt de bus uit Leymebamba naar Cajamarca. De weg leidt het dorp uit langs het plaatselijk museum. Het regent en is mistig. Allengs wordt de weg smaller, na enkele kilometers net breed genoeg voor één bus. Links, enkele decimeters buiten de bus de loodrechte helling omhoog, rechts verdwijnen een paar bomen in de diepte, voorbij een berm die soms niet meer dan 30 centimeter breed is, en dan mist en nog eens mist.
We kruipen nu omhoog, vaak in de 1ste versnelling. Steeds hoger, bij iedere bocht toeteren. Hier en daar een kleine aardverschuiving of keien op de weg. Als er nu een afschuiving is, zijn we de pineut, denk ik. Zo nu en dan gaan we zwaar in de remmen om stapvoets een watergoot over te steken, of een stuk uitgespoelde weg. De afgrond is zo nu en dan minder dan een halve meter van de wielen. Door de mist is de bodem van het ravijn niet te zien. Zijn deze hellingen stabiel? Niet echt, maar ik hoop voldoende. Soms gaan we rakelings met een slakkengang langs een rand die al deels in de diepte is verdwenen. Wat je ziet is een afgebrokkeld stuk asfalt, slechts een deel van de witte lijn is er nog, de buitenkant is door de enorme regens afgegleden en ligt al een kilometer lager. Hoe ver de helling onder het overgebleven asfalt ook al is weggespoeld, de diepte in, kan je niet zien.
Leuk is het niet, maar de radio speelt een vrolijk deuntje om de moed erin te houden. De vier andere passagiers zijn ook stil en kijken zo nu en dan ook gespannen naar buiten. Om een idee te hebben, zo’n busje van een meter of 6 lang weegt grofweg 2 á 3 ton, gelijk aan ongeveer 1,5 kubiek grond. Het extra gewicht op de doorsnede van 5 meter tijdens passeren op de bovenste meter is zo’n 3%. Is dat veel? Wie t weet mag het zeggen.
De weg kronkelt omhoog tot de pas op 3300 meter en gaat dan omlaag naar Balsas aan de Rio Marañon op 1600 meter, waar we na 3,5 uur aankomen, de eerste nederzetting van enige omvang. Het klimaat en het landschap zijn geleidelijk veranderd. Boven grijs, mist en regen, bij Balsas is het zonnig en warm. Het is hier duidelijk droger, alhoewel de rivier die we hier oversteken, ook hoog is.
Na een korte pauze waarin vrouwen pinda en fruit verkopen in de bus, verder. Weer gaat de weg omhoog, drie meter breed, maar het landschap is anders, droger, de zon schijnt en er is meer cactus. Na een kwartier moeten we een kudde paarden voorbij, met moeite en weer een kwartier later komen we de eerste tegenligger, een vrachtauto tegen, zo weinig volk is hier. Het is hier domweg leeg, een enkel huisje hier en daar langs de weg is al. En een restaurant waar gestopt wordt om te eten. Nu nog één pas over, en dan omlaag naar Celestín. Daar wordt van bus gewisseld, en is het leed na ruim zes uur geleden. Verder gaat het over een normale tweebaansweg naar Cajamarca met een joekel van een bus.
-
26 Maart 2015 - 17:38
Aad Hemelaar:
Beste Frans, God zij dank ben jer er heelhuids door gekomen. Van zoiets word je niet vrolijk. Ik zit rustig achter mijn bureau. Wat een contrast. Maar je beleeft wat!!. Sterkte, Aad -
27 Maart 2015 - 16:19
Coen Rombach:
Zie vooral ook mijn vorige opmerking. Leuk filmpje, maar mijn maag draait al bijna om als ik er naar kijk (op groot scherm). Dag, Coen -
28 Maart 2015 - 16:35
Nico Wognum:
Dag Frans,
Dank voor het toezenden van de kopij en foto's.
De bode was al uitgebracht toen ik je mail en foto's ontving.
Houdt in dat ik de kopij in de volgende bode opneem incl. je verslag van "langs het randje" .
Ik word er niet goed van als ik het lees!
Maar wie verre reizen doet kan veel verhalen, is het toch?
Veel plezier daar en kom goed terug.
Groet Nico Wognum
-
28 Maart 2015 - 16:36
Nico Wognum:
Dag Frans,
Dank voor het toezenden van de kopij en foto's.
De bode was al uitgebracht toen ik je mail en foto's ontving.
Houdt in dat ik de kopij in de volgende bode opneem incl. je verslag van "langs het randje" .
Ik word er niet goed van als ik het lees!
Maar wie verre reizen doet kan veel verhalen, is het toch?
Veel plezier daar en kom goed terug.
Groet Nico Wognum
-
28 Maart 2015 - 16:36
Nico Wognum:
Dag Frans,
Dank voor het toezenden van de kopij en foto's.
De bode was al uitgebracht toen ik je mail en foto's ontving.
Houdt in dat ik de kopij in de volgende bode opneem incl. je verslag van "langs het randje" .
Ik word er niet goed van als ik het lees!
Maar wie verre reizen doet kan veel verhalen, is het toch?
Veel plezier daar en kom goed terug.
Groet Nico Wognum
-
01 April 2015 - 22:05
Adeline:
Je schreef het zelf al: niet leuk, dus ga ik me er niet met een 'likej'e van afmaken.
Wat een fantastische reis ben je aan het maken, zeg.
En, inderdaad, juist die randjes maken het helemaal af,
ook al zijn het brokkelrandjes.
lieve groet,
adeline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
