León

Leon, volledig Santiago de los Caballeros de León, eveneens in 1524 door Francisco Hernández de Córdoba gesticht, wisselde in het verleden stuivertje met Granada om de hoofdstad van Nicaragua te zijn. Kennelijk het gezeur beu, werd in 1852 het halverwege gelegen Managua de hoofdstad.

Leon miegelt van de barokke kerken, wel 16, vol altaren, crucifixen, heiligenbeelden, kapellen en vandaag, ook al is het woensdag midden in de week, vol gelovigen. Morgen, 7 december is het feest van ‘la Purissima’, Maria onbevlekte ontvangenis in Europa, wanneer een week van gekte tot zijn einde komt, en lijkt het op carnaval. Daardoor zijn alle hotels vol en komt er van het bezichtigen van de 16 kerken, wat een hele klus is, geloof mij, niets terecht.

Ook de kathedrale basiliek is berstens vol, een enorm ding begonnen in 1746. De grootste van midden Amerika, veel te groot, zo zegt men, omdat het ontwerp bedoeld was voor Lima, maar de tekeningen werden verwisseld.
Fiere leeuwen houden bij iedere deur de wacht en op het plaza de Armas ervoor scharrelen troepen jongetjes hun zakgeld bijeen. Verkleed met enorme 4 meter hoge poppen op hun schouders, dansen en springen ze, begeleid door een stel brutale bengels met trommels. Door een stukje gaas kijken ze je aan, en even moet ik denken aan James Bond in Rio, in Moonraker. Er komt dan opeens een klein blaaspijpje door het gaas te voorschijn en ..plop, kassie wijlen. Vandaag niet, en voor een flinke fooi en verplicht mee dansen breng je het er levend af.

Het is gezellig en bere-druk, en dus is er geen plaats meer in de herberg, en dan moet je verder. De volgende ochtend, het is vijf uur, Santiago de los Caballeros de Leon se veille, et nous aussi. Even later, afgezet door een taxi aan de rand van de weg tussen de ontwakende burgers, wachten op de bus die uit Managua moet komen en ons naar Tegucigalpa in Honduras zal brengen. Fris in het ochtend gloren met aan de ene kant de roze dageraad en aan de andere kant het silhouet van een drietal perfect kegelvormige vulkanen.

Een van de grootste dichters uit zuid Amerika is Ruben Dario (1867 - 1916). Met een enorm monument in Granada, eigenlijk niet om aan te zien, en een uiterst fraai grafmonument in de kathedraal van Leon, wordt hij geëerd. Slauerhoff vertaalde enkele van zijn gedichten. Zeer de moeite waard.


Aardbeving Nicaragua
 
't Is vroeg; de witte huizen, kerken, tuinen,
 De hekken waar ik langs liep, spelend kind,
 Als man 's nachts zong, staan in de stilte samen
 Al eeuwen tot een stad; er is geen wind.
 
De maan bleekt in 't azuur; teerrood begint
De dag over de heuvlen, voor de ramen.
Daar komt de schok, schuin knikken de oude huizen,
Er puilen menschen uit, van angst doof, blind,
 
 Knielen op straat dicht naast elkander. Help,
 Heilige God, Santa Virgen! De bodem siddert,
 Als door onzichtbre klauwen ingetrokken.
 De lucht wordt zwaar als lood. Komt er geen wind?
 
't Is of de dood de weerlooze aarde worgt,
 Terwijl het firmament minachtend toeziet.

Ruben Dario, uit Triptico de Nicaragua, 1912