Een boom vol ibis

In Montagu is ook een Ibis hotel, maar hier bestaat t uit drie echte bomen vol met echte Ibissen. Waarom die vogels en masse deze plek bezoeken is een raadsel, maar t zal alles te maken hebben met eten en voortplanten, “what else”.

Het is zo bijzonder dat het gemeentebestuur een heus uitkijkpunt met afdak tegen de zon en banken heeft gebouwd, compleet met een bord dat uitleg geeft. Toegang is verboden voor mensen met drank en na zonsondergang.

Montagu is een alpinisten dorp en ik bereik het via de enorme Kaapse autobanden langs vliegveld en troosteloos armoedige townships om dan af te slaan, de bergen in langs enorme fruitboomgaarden, eerder plantages, van appel, peer, perzik, abrikoos en hofsteden, Klipkrans, Brandvlei, kilometers uit elkaar. Langs dorpen met folkloristisch aandoende namen, Vyeboom, Villiersdorp en Vergenoegt en langs de Kliprivier en Modderrivier. Hoe vertrouwd klinkt dat!

Montagu is net Nunspeet, maar dan 10 uur vliegen naar t zuiden. Extreem nette tuintjes, keurig onderhouden huisjes en, het is zondag 11 uur, een kerk die hordes gelovigen naar buiten spuwt. De meeste met de bijbel en t gezangboek in de hand. Allemaal wit natuurlijk, de zwarten hebben hun eigen kerken, alles terug te voeren op Kuyper en zijn invloed op Afrikaans denken, nietwaar. Want God schiep de verschillende volkeren en rassen en het is dus onze plicht Zijn ordening in stand te houden. Niks “uitbastering”.

Het is de kleine Karoo, de dertig á veertig kilometer brede strip tussen Langenberg (zuid)en Swartberg gebergte (noord). Droog gebied met vooral zandsteen en doorsneden met typische, donkere doleriet intrusies, maar best wel wat water dat van de bergruggen omlaag stroomt, zodat er regelmatig mooie welvarende boerderijen zijn.

Swellendam, gesticht door de Swellengrebels, kent sinds 1743 een Drostdy, (tehuis van de landdrost) en een tronk (gevang), een beleefde één moment van passie in zijn historie. In 1795 hebben rebellen hier de macht gegrepen en er een republiek uitgeroepen uit protest tegen de corrupte ambtenaren van de VOC, die welgeteld 3 maanden stand hield. Nu herinnert het restaurant “de Republiek”, tegenover de tronk er nog aan. Daar zit een alleraardigste jongedame achter een ingewikkelde stellage van glanzen en potjes met kruiden. Het blijkt Aletta van Schalkwijk te zijn, een rechtgeaarde zuid Afrikaanse die midden op de dag een “gin tasting” heeft besteld. Enkele glazen pure gin, met ‘zutaten’ zoals sinaasappel schil, kruidnagel, munt, peperkorrel, komkommer en wat tonic om door te spoelen. Ze houdt het bij die ene want ze moet nog rijden. Van beroep een bio-kinetisch masseuse en fysio therapeute, maar is op weg naar Kaapstad om te vliegen naar Orlando, Florida om aan te monsteren op een superjacht als hoofd huishouding. Verdient daar genoeg om te gaan studeren in London of zo en dan te kunnen emigreren.Ook zij wil kennelijk weg.

Even verder is Barrydale, even eveneens keurig aangeharkt dorp met witte huizen en witte kerken. Daar wonen de zonderlingste nichten die je maar kan bedenken. Deze Scott Hard en Tielman Devilliers verzamelen alles wat weggegooid wordt en maken er kunst van. Je weet niet wat je ziet. Het heet dan ook niet voor niets “the magpie collection”.

Even verder is Barrydale, even eveneens keurig aangeharkt dorp met witte huizen en witte kerken. Daar wonen de zonderlingste nichten die je maar kan bedenken. Deze Scott Hart en Tielman Devilliers verzamelen alles wat weggegooid wordt en maken er kunst van. Je weet niet wat je ziet. Het heet dan ook niet voor niets “the magpie collection”.

Dan door naar Warmwaterberg, een oord met thermische baden waar een kamer is voor de Ansenks en een caravan voor mij. Tweedehands zou t ding nog geen tientje opbrengen, maar veel keus is er niet. Het krioelt er van de pauwen die overal hun kak achterlaten, nogal een opgave in het donker. Vooral als je naar t gemak moet. Gelukkig staat er een boom naast de caravan.

Drie maanden voor mijn vertrek kocht ik een tent, met korting want t was de laatste, om voorbereid te zijn, via het internet bij Leisureland Superstores in Belleville, bij Kaapstad. Ik betaalde en Peter Bassett zei dat ie ‘m voor me zou bewaren. De winkel was donker en op slot toen ik onlangs aanklopte, en ik dacht “die zaak is failliet, weg tent”. Maar nee, donker en dicht is normaal, nl door stroomuitval en beveiliging tegen onverlaten. Dus ik de gelukkige eigenaar van een tent en die hebben ze bij Warmwaterberg opgezet, als proef, want per slot had ik al een volledig uitgewoonde caravan. En toen we dat ding weer afbraken lag er iets dat op een drol leek, onder het zeil. In stilte vervloekte ik die pauwen die overal hun spul deponeren. Maar de drol bewoog en bleek een pad te zijn. Zo zie je maar.

Over padden gesproken en dikkerds: er waren toch een stel enorme vette benen en achterwerken. Niet normaal! Later zou ik dat verbinden met de rhinocerossen die hier vrij rondlopen.

En zo komen we via Oudtshoorn in de buurt van de Rust, bij de boerderij van Barend Meijer. In Oudtshoorn wordt de laatste hand gelegd aan mijn uitrusting: een heuse en nette pyjama. Terwijl we in het warenhuis rondlopen, past Stanley Blaauw op de auto’s. Hij heeft een officieel geel vest dat veel te groot is en een officiële pas om de nek die zegt dat hij bij het “motorwag project” hoort. Een klein mannetje, bijna tandeloos, met een ijsmuts zoals bijna alle zwarten en een oorbel, reikt hij ongeveer tot de deurknop van mijn bakkie, met een gelaat gerimpeld als een gedroogde goudrenet uit grootmoeders kelder. Een nazaat van de oorspronkelijke bewoners, de Khoi? Alleen de foto op de pas om zijn nek lijkt in de verste verte niet op hem. Wie oh wie is Stanley Blauw?