La Purisima

Vanaf de Plaza de la Catedral van Granada, Nicaragua, loopt calle la Calzada met een halve kilometer donkere kroegen, eethuizen, LED-verlichte disco’s, vervallen hostals en chique hotels, vol feestvierende mensen. Bij de Iglesia de Guadeloupe, een kerk, versleten als een tandeloos oud mannetje, gaat deze calle over in de stille, rustige Paseo dos Mangos, met wat scharrige afgebladderde villa’s en een voetbalveld in gebruik als permanente mercado. Aan het einde bij het Cocibolcameer ligt het havengebouw. Het is een klein fort, ooit verdediging tegen Franse en Engelse piraten die de stad vanuit zee over het meer aanvielen. Het is nu dicht want de veerponten en vrachtboten varen allang niet meer, en de spoorlijn vanaf de muelle is deels opgebroken en verroest. Een eenzame gewapende wachter verbiedt de toegang tot de pier, waar aan het einde nog één stug volhoudend feest-schip ligt afgemeerd.

Vlakbij dit havengebouw staat een prachtig bronzen standbeeld van Francisco Hernández de Córdoba, in 1524 de stichter van deze stad. In zijn hand houdt hij een stuk perkament dat ongetwijfeld het symbool is van zijn opdracht om Nicaragua in bezit te nemen voor de Spaanse kroon.
Dat het immer haat en nijd was tussen de Conquistadores, vanwege de enorme berg centen die te roven viel, leert de geschiedenis ook hier weer. Na twee jaren succes wilde heer de Córdoba zijn commissie niet terug geven en dus liet zijn baas, Pedrarias, - oplettende lezers zullen hem herkennen als degene die eveneens uit afgunst heer Balboá, zijn schoonzoon nota bene, de kop afhakte - ook de Córdoba arresteren en executeren. Leuke jongens.

Enfin, zijn standbeeld staat daar maar de vraag is wie daar nu eigenlijk voor hem juicht, ook al is met 13% het blanke deel van de bevolking hier de grootste van midden Amerika. Want het is zo iets als een standbeeld van onze Witte de With in Batavia. De rest van de bevolking, 2/3 mesties, 4% indiaan en de rest Afrikaans, zal er niet om malen. Aan het einde van de 16e eeuw, toen er eindelijk een goudvoorkomen werd gevonden, konden ze niet genoeg indianen meer vinden om de mijn in te drijven. Een mazelen epidemie had wat er nog over was van de oorspronkelijke bewoners bijna geheel uitgeroeid. Men schat, er woonden toen niet meer dan 500 blanke kolonisten in het hele land. En een monument voor dappere inheemse voorvaderen, laat staan voor hun goden of heiligen, is een absurde notie.

Een weinig verder staat een iets minder fraai, maar wel opvallend beeld van een zekere heer Emilio Benard Doude. En dat is bijzonder, enerzijds omdat het hier misschien om een ver familielid van mijn goede vriend en oud huisgenoot Jan Doude van Troostwijk gaat, maar ook om het bijzondere bijschrift op de sokkel. Hij was vele malen minister tussen 1840 en 1870, en stond bekend om zijn eerlijkheid. Want toen hij in 1879 stierf, had hij geen testament nodig omdat hij niets na te laten had. Dat is hier nogal ongebruikelijk en ook om hem zal er dus niet gejuicht worden.

Om wie of wat juichen ze hier dan wel? Zoals in ons landje om onze verbondenheid met bijvoorbeeld koningshuis, of met ons volkseigen, wat dat ook mag zijn. Of onze 17e eeuw, of onze overdreven trots op de vermeend superieure Hollandsche handelsgeest?
Het antwoord is, denk ik, “ la Purisima”, de heilige maagd Maria. De officiële feestdag is op 8 december, maar een week eerder begint het al. Zoals in San Martin, ook hier de stad versierd als een kerstboom en de hele avond vuurwerk, draagtafels vol heiligenbeelden en prachtige hoempa muziek. Ook de ambulance autos en de brandweer zetten hun sirenes aan. Wonderwel intoneren hun langgerekte pipaaa..... pipaaa.... tonen perfect met de toeters van de band. De kerk is tjok-vol met veel vrolijke Nuestra Señor muziek zoals in de prachtige Misa Criolla van Ariël Ramirez. En overdag loopt de optocht met draagtafels met orkest en al straat na straat af om te stoppen bij ieder huis voor een uitvoering. Grote verbondenheid en groot feest dus.