Loosdrecht in Mexico

Het is zondag, de zon schijnt uitbundig, het is al 22 graad C en een beetje rustig op straat. De metro is bijna leeg, dus t gaat snel. Nog even langs twee musea van die wonderlijke meneer Rivera, die hier op een voetstuk staat zoals Vincent bij ons. Het eerste, Anahaucalli is in een buitenwijk, bij station Xotepingo.
Als gebruikelijk staan nergens bordjes dus moet je de weg vragen aan de argeloze voorbijganger. Al lopend langs de weg is een stalletje waar een gezin met een kleuter vruchten en sap verkoopt. Dat wordt mijn ontbijt. Voor €1,25 koop je een pond ongeveer, papaya, mango, appel en nog wat, met vruchtenstroop en muesli. Een eindje verderop staat een Toyota pick-up, vol met sinaasappelen. Voor 30 peso’s, €1,50, krijg je 5 kilo. Die moeten aan t eind van de dag allemaal verkocht dan wel uitgeperst zijn. Dat gaat met de hand, de man krijgt er Schwarzenegger spierballen van. Het is een brede weg en de zijstraten zijn allemaal afgesloten met hekken en bewaking. Desondanks ziet alles er vredig uit, en in de eettentjes begint het leven op gang te komen. Het hartige ontbijt, roerei met ui en peper, taco’s, biefstuk, wordt ruim genuttigd.

Het museum is iets wonderlijks. Gebouwd om de enorme collectie pre-hispanica te tonen met boven al weer een atelier. Opgetrokken uit zwarte tufsteen met sleuven als vensters. Beneden zijn de vensters van kwarts platen, variëteit tijgeroog. En daar de muren bestaan uit onbehandelde tufsteen is het nogal donker en heerst er een vreemde atmosfeer. Beneden dus honderden stukken aardewerk uit de vele culturen die het land kende. Boven, met meer licht, waren de ateliers en woonvertrekken, nu vol met werken en zoals dat in een atelier hoort, honderden prullaria, inclusief weer de onvermijdelijke etalagepop met zondags pak voor de ezel.

Daarna verder naar Museo Dolores Olmedo Patiño is een paar stations verder met de Tren Ligero. Een landgoed in de stad, waar het lawaai en de armoe en het gedoe een kwade droom is. Over de gazons lopen pronkend pauwen, en ergens huppelt een verzameling van die typische kale hondjes die je alleen maar hier ziet. Deze dame was een vriendin en bewonderaar en kocht en kreeg veel van zijn werk. De 17e eeuwse wit gepleisterde hacienda hangt dan ook vol mee. Inclusief werk van mevrouw 1, een Russische. Hij stond er zo goed op bij Stalin en zijn vriendjes, dat hij, toen hij kanker bleek te hebben, gratis naar het Sovjet paradijs mocht voor radio therapie. Het heeft zijn testosteron niveau niet aangetast, kennelijk.

Maar nu naar Loosdrecht. De meeste meren in het bekken waarin Mexico ligt zijn gedempt en bebouwd. Xochimilco bestaat nog. Een gebied van kanalen, kleine meeertjes en eilanden. Bebouwd met huisjes, nou ja, wel heel erg doe-het -zelf waar geen architect aan te pas is gekomen. Net als in Loosdrecht is de mop om tussen de eilandjes door te varen. En dat gebeurt dus con gusto. Honderden bootjes, duizenden mensen, met muziek, met partijen, met hele families aan tafels overladen met eten. En een pokke-herrie. Met een slakkengang boomt de schipper je voort, door de drukte, alsof je bots-autootjes bent op een kermis.

Nu is het mooi geweest in Mexico. Op naar de volgende stop, Cuernavaca.