Keizer Max

Ze hebben hier een keizer gehad, twee zelfs. De eerste was eigen kweek, een generaal na de onafhankelijkheid, Iturbide. De tweede verhuisde in 1864 uit Oostenrijk met zijn vrouw naar Mexico voor zijn werk en dat was keizer zijn. Zij waren dus ex-pats. En hij heet Maximiliaan en dat is een gewichtige naam. Dat hoort wel bij een keizer, vind ik. Voor gewone mensen zoals wij, is Max, mijn kleinzoon, mooi genoeg. En zijn vrouw heet Carlotta, ook wel een gewichtige naam, maar toch iets minder.

De Fransen van Napoleon III- die zaten daar om de conservatieve blanken te helpen en om belangrijk te doen - hadden hem omgeluld om keizer te worden in Mexico. In Oostenrijk kon dat niet meer, zijn broer was t al. Hij had toch niks beters te doen, dus leek t hem wel wat. Maar verstandig was het niet. Zoiets als een biologieleraar in Afghanistan worden en er met de dictaten van Lydia Sevenster naar toe gaan.

De overtocht was een feest. Hij vertrok met veel poeha, en bij Gibraltar kreeg hij nog eens de nodige ere-saluut schoten van de Engelsen, dus hij genoot. Bovendien had hij zeeën van tijd tijdens de overtocht en had hij heel veel goede plannetjes bedacht, zo vond hij.

Als ex-pats kregen zij een mooi huis, zoals t hoort. Dat was eigenlijk t huis van Benito Juarez, de ex-president van Mexico. Maar er waren een hoop Franse soldaten en die hadden hem eruit gekieperd. Het stond dus leeg en hij kon er zo intrekken.

Het is een groot huis met drie verdiepingen, van wel 350 meter in het vierkant. Met binnenplaatsen, zó groot, daar past t paleis op de Dam makkelijk in. Men zegt dat Carlotta van verstoppertje spelen hield, maar dat is in zo’n groot huis niet eerlijk.

Voor het huis is een pleintje, iets minder groot, slechts 300 meter in t vierkant. En haaks op zijn huis staat een mooie grote kerk waar hij makkelijk naar toe kon lopen om te bidden. Dat had hij wel nodig, want er was een probleem. Hij was namelijk niet erg goed opgeleid voor zijn baan, keizer zijn. Dat wist hij wel, maar hij vond dat gezond verstand en een goede kom-af voldoende moest zijn.

Ook kreeg hij een mooi buitenhuis in het bos van Chapultepec. Heel vroeger speelden en joegen daar de koningen van de Azteken. Hij liet een mooie rechte esplanade aanleggen van zijn huis in de stad naar zijn buitenhuis in het bos. Dan verloor je niet zoveel tijd, maar belangrijker, je kon kwaadwillenden makkelijker aan zien komen. Die weg heet nu allang geen Maxililiaanstraat meer, maar Paseo de la Reforma. Dat buitenhuis was eigenlijk een fort om soldaten op te leiden op een hoge rots dat hij dus fraai liet verbouwen. Ook dat fort had hij afgepakt, maar dat was minder erg omdat de Spanjaarden het zelf ook weer afpakten van de Azteken koning.

Maximiliaan woonde eigenlijk meestal vanwege de veiligheid in zijn buitenhuis, maar droeg er geen spijkerbroek met T-shirt. Hij zag er altijd onberispelijk gekleed uit. Meestal in een prachtig gekleurd donker rokkostuum met gouden tressen en epauletten. En een fraaie sjerp. Ook zijn ministers waren gekleed in onberispelijk rok-kostuum. Dat deed hij goed, zoals een keizer met een gewichtige naam betaamt. Wij zouden ook eigenlijk bij mooie gelegenheden vaker de rok moeten dragen, in plaats van saai grijs pak of, nog erger, die burgerlijke smoking.

Hij had ook een buitenhuis in Cuernavaca, een dagreis ten zuiden van de stad. Hij verbleef daar met zijn Carlotta in Casa de la Borda, een niet al te fraai en comfortabel lustoord met een enorme knullig aangelegde tuin. Er was daar natuurlijk geen bal te doen en wellicht daarom beweren kwade tongen dat hij dat voornamelijk deed omdat hij verliefd was geworden op een werkelijk fenomenaal knappe indiaanse vrouw, nou ja zeg maar meisje. In de volksmond nog zij steeds “la india bonita”, voor wie hij daar vlakbij een aardig optrekje liet bouwen en waar hij geregeld even naar toe moest. Logisch dat Carlotta niet erg vrolijk kijkt op haar portretten.

Helaas ging alles mis. Om te beginnen verstonden ze hem niet want hij sprak Spaans noch Nahuatl, en zij geen Frans of Duits. Had hij nu latijn gesproken, dan was er een kans geweest, denk ik. Maar ja, er waren toen geen taal-klasjes en tijdens de catechismus had hij misschien niet goed opgelet.
En zijn plannetjes gingen over meer stemrecht, minder kinderarbeid en minder naar doen tegen de indianen door ze wat meer land te geven. Maar dat vonden de blanken, die hem hadden uitgenodigd, helemaal niet leuk. Bovendien behandelde hij zijn onderdanen, zijn kinderen eigenlijk, slecht. Want zo’n 20,000 daarvan, die niet wilden luisteren, liet hij fusilleren. Dat zijn er heel veel en dat doe je niet met kinderen. En zo wordt je ook niet populair.

Ondertussen hadden de Fransen hem allang de steek gelaten, op aandrang van de Amerikanen, die zich toen ook al overal mee bemoeiden. Dat was erg onbetrouwbaar van die Fransen. Max had dáár geen rekening mee gehouden, maar wij weten wel beter, kijk maar naar de KLM. Ik hoop dat ze daar de geschiedenis van keizer Max ook lezen. Maar dat terzijde.

Carlotta kreeg nu wel in de gaten dat ze maar beter op kon krassen en ging terug naar haar papa die koning in België was. Hij niet, hij bleef. Maar het ging uiteindelijk zo slecht met zijn plannetjes, dat hij werd verzocht te repatriëren. Zoiets past een keizer natuurlijk niet, vond hij, zeker niet als je zo’n belangrijke naam hebt, en net als onze premier vond hij dat hij de klus moest afmaken.

En dat afmaken geschiedde, maar anders dan hij dacht, met een regen van blauwe bonen. Aan het fysieke ongemak daarvan bezweek hij, en we zullen nooit weten wat zijn gedachten waren toen hij hoorde “Fuego”. Hij was toen pas 35 jaar oud.

Ik heb al mijmerend ook nog een klein gedichtje geschreven over dit onderwerp, en dat luidt als volgt

Keizers

Keizer Nero was een wrede,
gespeend van rede
stond hem je smoel niet aan
liet hij je kop afslaan
Da’s pech!

Keizer Napoleon
was een aparte
meer dan n miljoen soldaten
voor hem ‘t leven gelaten
Da’s sneu.

Keizer Maximiliaan
ondanks zijn mooie naam,
ondanks zijn nette pakken,
heeft er niks van gebakken
Sukkel