Bernie en Jeanette

Het is maandag 18 maart, de laatste van 4 vrije dagen waarin het lijkt of het hele volk aan de rol is, zo lastig is het een hotel te vinden. In Chapala, aan het gelijknamige meer is het dan ook afgeladen vol, maar toch krijg ik nog iets acceptabels aan de Maleco, in hotel Toca Madera. De naam is een verwijzing naar het Engels “touch wood”, afkloppen.
Mijn auto staat even verder onder de goede zorgen van een jongetje, dat enthousiast zwaaiend een open plaats voor mij vrijhoudt en voor een kleine vergoeding er ook nog op wil passen. Iets dat overigens volkomen overbodig is, want er kan niets gebeuren.

Mexicanen spreken mij vaak over “la naranja mecanica”, dat is hun typering voor het Nederlands elftal dat enkele jaren geleden op het WK in Brazilië tegen Mexico speelde. Ze weten allemaal nog van de val van Robben in het strafschopgebied, wat een onterechte penalty opleverde, waardoor ”la naranja mecanica” won. De gemoederen liepen toen hoog op, zo zeer dat er even sprake van was de ambassadeur ontbieden. Maar zo ver is het nooit gekomen en nu is alles weer betijd. Anyway, waarom rakel ik dit nu op?

Aan het tafeltje voor mij, zit een wat oudere man, gekleed in een heus ING oranje voetbal shirt, met zijn vrouw aan het verlate ontbijt. En ik wil natuurlijk weten, hoe het zit. Het zijn Bernie en Jeanette, uit Canada, die gedurende twee maanden in dit hotel op de vlucht zijn voor de ijzige koude in Ontario. Dat komt vaker voor, want daar kan de rekening voor gas en electra in de winter zomaar oplopen naar $1000,- per maand. En daarvan kan je hier goed leven.
Als ik hem complimenteer met zijn uiterst correcte keuze, zegt Jeannette dat ik ook Nederlands met Bernie kan spreken. En inderdaad, met onvervalst Canadees accent spreekt Bernie, die eigenlijk Berndt Ghate heet, onze taal nog foutloos en uitstekend. Als kind is hij met zijn ouders geëmigreerd. Maar nu moeten ze weg, en even later zie ik hen met een muziekkist onder de arm weglopen. Beiden in een tenue dat op dat van PSV lijkt.

Langs het water, de Malecon, is het een drukte van belang. Hele families die alleen maar vrolijk zijn. Eindeloos foto’s maken, voor een standbeeld, voor een beeldengroep voorstellende een Assyrische troon bewaakt door Griekse hoplieten, voor de twee meter hoge gekleurde letters met de naam CHAPALA. In Amsterdam kan dat niet meer, in zijn bekaktheid vindt het stadsbestuur dit veel te platvloers. Kortom, iedereen heeft plezier, ondanks de drukte. Staande in het meer werpen vissers hun net uit en halen bij iedere poging wel een mooie grote vis uit het water. En ieder uur vertonen “los veladores” hun kunsten. Ze komen uit de buurt van Veracruz, en gekleed in witte hessen met rode broek en kleurrijke gaan ze op een karrenwiel zitten dat boven op een 15 meter hoge paal is bevestigd. Begeleid door fluitspelers en trommelaars maken ze eerst een knullig dansje, zoals de padvinders dat doen rond een kampvuur onder leiding van een hippe Akela. Dan klimmen er 4 plus een muzikant naar boven en wikkelen aldaar een dik touw om een trommel. Maken het uiteinde aan hun riem vast en tuimelen achterover van het karrenwiel. En terwijl zij rondzwieren, rolt het touw af en komen ze zo steeds dichter bij de grond.
En er zijn rijen met eettentjes, waar hele families aan het koken zijn, en souvenir stalletjes met het meest fraai gekleurde aardewerk. Zwemmen doet niemand, het water is niet echt schoon. Dat er een grote hoeveelheid meststof uit de omgeving wegspoelt met de regen en in het meer terecht komt, kan je zien aan de grote hoeveelheid waterhyacinten. En verder is het maar de vraag wat ze met de rioollozingen doen. Maar Pierre Antoine maalde daar niet om en deed dat wel, maar is vaag over de weldadigheid van die exercitie.

Als het duistert, duikt Bernie weer op. Het instrument dat hij speelt is een ukelele, waarmee hij optreedt met een groepje in een kroeg in het naburige dorp. Had ik het geweten, ik was zeker mee gegaan. En zijn shirt blijkt van Chivas te zijn, los Leones de Guadalajara, met “van Nistelrooij” op de rug. En met de bijbehorende gele sneakers is het effect verbijsterend. Bernie blijkt in Haarlem geboren en woonde aan het Lorenzplein, op nummer 1. Ik val van verbazing van mijn stoel, want op nummer 21 woonden mijn oom Cees en tante Paulien Hoog en ik logeerde er met enige regelmaat in de vroege jaren zestig. Of hij mijn nicht Claartje kent? Maar dat gaat te ver, hij emigreerde toen hij 6 jaar oud was.
Als het 8 uur wordt, is de Malecon zo goed als verlaten. Urenlang duurde de uittocht van de duizenden feestvierders, net als na een warme dag in Zandvoort. De laatste eettentjes slijten nog wat voedsel aan de achterblijvers, waaronder mijzelve en de souvenirstalletjes pakken hun spullen in. Door de karige verlichting wordt het een spookachtig toneel in het donker onder de bomen.

De volgende ochtend in de stralende zon is het stil aan de kade. Als ik vertrek, komen Bernie en Jeanette ook naar buiten, dit keer beiden in een rood-zwart-gouden tenue met rode schoenen. Van los Leones Negros, het universiteits team van Guadalajara. Bernie en Jeanette zijn verzamelaars: zij bezitten er ongeveer 150. Als echte fans nemen we afscheid.