Tepoztlán
Blijf op de hoogte en volg Frans
11 Maart 2019 | Mexico, Tepoztlán
En om de paar kilometer gebeurt er iets vreemds: de chauffeur spreekt een man aan bij de halte en gooit een muntje van 1 of 2 peso’s, 5 of 10 eurocent, door de open deur naar buiten. Later werd mij duidelijk waarom. De man buiten heeft een houten clipboard, zo’n plankje met een vel papier erop geklemd, waarop hij aantekeningen maakt. Dat blijkt t nummer van de bus te zijn. Die mannen houden dus bij hoevaak een busje zijn rit maakt. De chauffeur met zijn busje is een ZZP-er, en krijgt subsidie, want van die 8 peso’s per
persoon kom je niet rond. Vandaar. In Ecuador gebruikten ze er prikklokken voor: om de zoveel kilometer stapte de bijrijder uit en stak een ouderwetse klokkaart in de prikklok.
En aan t einde van de dag moeten al die volgeschreven vellen papier dus eindigen bij een centrale organisatie die al die gegevens weer verwerkt. Zo houd je de mensen dus bezig.
Enfin, op naar Tepoztlán, tot voor kort een slaperig dorp, nu een gewild excursie-oord. Hoe het ook gaat, vaste prik voor mij is het bezoek aan de plaatselijke kerk, basilica of kathedraal. Maar nu gaat dat niet door, want, als elders in de omgeving, zijn de sporen van de aardbeving van 17 september 2018 nog ruim aanwezig. De kerk is niet toegankelijk want staat op instorten, de torens zijn met veel houten balken gestut en de bronzen klokken zijn opgehangen in de bomen op t kerkplein. Ook het dorpsmoreel wordt gestut, want een plakkaat verklaart, met degelijke Roomse duidelijkheid: “wie betrapt wordt op immoreel gedrag, wordt aan de autoriteiten uitgeleverd”. Ik zou wel eens willen weten wat hier gebeurd is!
Er is markt, waar maar weer eens blijkt hoeveel soorten bonen hier zijn: ik tel er 14. En verder barst het van de kramen met geneeskrachtige kruiden, elixers in kleine flesjes en poeders. Tegen alle kwalen die je kunnen overkomen, of aan meent te lijden, tussen kanker, nierstenen en impotentie. En dat ze hier ook weten in te spelen op de onzekerheden van de welvaart blijkt uit enkele “Centro Mistico” voor therapeutische massage. Klinisch schone behandeltafels achter een gordijntje nodigen uit tot uitlijnen van chakra’s, harmoniseren van vibraties, cranio sacrale- en Quiro massage, Reflexologie en Shiatsu. Zelfs Reiki geven ze hier, als je dat nodig hebt. Ja, ja, ze zijn zo gek nog niet hier.
Maar waar ik echt voor ben gekomen is de tempel boven op de berg buiten het dorp. Bijna 400 meter hoger gelegen, bereikbaar langs een stijl pad met veel trappen. Het is warm en erg inspannend, en als gebruikelijk tel ik mijn passen. Om de 1200 passen even rusten en water drinken, die regelmaat helpt om t vol te houden. Zo ben ik dan na 2800 passen, in een uur, boven. De kleine tempel is gewijd aan Tepoztécatl, de god van de pulque, en versierd met reliëfs van konijnen: deze dieren ontdekten de drank door aan de bladeren van de agave te knagen. Er zijn geen konijnen hier boven, maar wel een troep nieuwsgierige en ondernemende wasberen. Een vrouw schreeuwt het uit wanneer zo’n beest in haar tas verdwijnt om er een zak met eten uit te roven.
Beneden in t dorp vertellen ze deze mythe over Tepoztécatl.
Er was eens een mooie vrouw die graag in de rivier een bad nam. Hehecatl, de god van de wind, kon zijn ogen niet van haar afhouden en op een goeie dag streek er een windvlaag over haar heen en raakte zij in verwachting van een zoon. Na de geboorte probeerde de vader van het meisje, die het een schande vond, het jochie te lozen. Hij legde het kind tussen de cactus, maar de bloemen groeiden extra snel en gaven het jongetje te drinken. Toen legde hij het jongetje in een mierennest, maar in plaats van dat de mieren hem beten, gaven zij hem juist te eten. Ten einde raad legde hij het kind in een mandje en gaf hem mee aan de rivier. De vader van het meisje had niet in de gaten dat het om Tepoztécatl ging, de heer van Tepoztlán. Enfin, hij werd verder stroomafwaarts gevonden door een ouder echtpaar dat hem adopteerde, en voor hem zorgde, zodat hij opgroeide tot een mooie sterke jonge man.
Nu leefde vlakbij, in Xochicalco, een gemene slang, Mazacuatl, die naar het dorp kwam om zijn tribuut te eisen. Het lot wees de adoptief vader van Tepoztécatl aan om geofferd te worden, maar Tepoztécatl ging in zijn plaats. Onderweg verzamelde hij enkele steentjes van obsidiaan. Die zijn heel scherp, en nadat hij door de slang met huid en haar in een keer opgeslokt was, sneed hij de darmen en de maag open, kroop naar buiten, en het monster ging dood. En toen hij in het dorp terugkeerde, vierden ze feest.
Tepoztécatl deed nog meer wonderlijke daden, en uiteindelijk ging hij in Tepoztlán wonen, boven op de berg waar nu de tempel staat. Daar werd hij priester van de god Ometochtli, de konijnen-god. Jaren later was hij opeens verdwenen en niemand weet of hij toen ergens anders heen is gegaan of gewoon is gestorven, maar er zijn mensen die denken dat hij onzichtbaar voortleeft bij de tempel.
En de moraal van dit verhaal kunnen jullie aan jullie (klein)kinderen kwijt: als je je eten niet goed kauwt, loopt het slecht met je af.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley