Barra de Navidad

Barra de Navidad is een badplaats aan de Stille Oceaan. Het ligt op een zandbank en erachter is een lagune waar de vissersboten en tegenwoordig ook zeiljachten afmeren. Even verderop is een tweede badplaats, Melaque. Beide zijn verre van mondain, integendeel. Er zijn geen casino’s, geen sterrenrestaurants, en geen disco. Wel een enorm contingent Canadezen en enkele Amerikanen die hier soms permanent wonen, soms een half jaar overwinteren. Ze lopen rond in te vaak gewassen, ongestreken kleren die niet met elkaar kleuren en zo uit de rekken van de kringloop komen. En de meeste mannen op foute sandalen met twee centimeter brede banden waar vereelte tenen en verkalkte nagels mooi bij afsteken. Populair is bij de mannen verder een mouwloos, slobberend T-shirt, met tatoeage op de bovenarmen en te lang haar met een elastiekje tot paardenstaart opgebonden.

Maar de Mexicanen zijn zichzelf, als altijd vriendelijk en voorkomend. De kindertjes van de school aan de overkant van mijn hotel lopen joelend over de straat en op een warme namiddag, bij schallende muziek uit haastig opgetuigde luidsprekers, doen meisjes van nog geen 7 jaar oud dansjes op een podium. De ouders kijken vertederd toe naar hun kroost, uitgedost in tule ballerina jurkjes en kunnen geen genoeg krijgen van het maken van video opnames met hun smart-phones.
Op de eettentjes en kroegjes aan het strand is niets aan te merken en het straatbeeld is vertrouwd. Iets meer stalletjes met snuisterijen, steentjes en kleding, en iets minder met voedsel op de straten, en met hotels en winkels die vast niet aan de bouwnormen voldoen. En de stoelen en tafels op de terrassen en op t strand onder de daken van palmtakken zijn allemaal bij de Action of Blokker gekocht.

De dorpen liggen aan een enorme baai, als een halve maan, met rotsen aan de uiteinden en in het achterland. Het stand is steil en de golven lopen daardoor enorm op, zeker als er een beetje wind staat. Steeds hoor je doffe klappen als de soms twee meter hoge golven breken En regelmatig ontstaat een drukgolf waardoor de schuifdeuren in hun sponningen trillen. Het lawaai en gedreun is een heerlijke achtergrond waar je prima bij kan slapen. En dan bekruipt mij de gedachte: wat te doen als er een zeebeving is, - iets dat hier vast niet ongewoon is- en een tsunami, wat dan? Ik zou het niet weten, aar ik denk dat je dan kansloos bent.

En in het weekend, als de tarieven dus ook hoger zijn, loopt het vol met Mexicaanse families. Vaak drie generaties bij elkaar, maken die er een gezellige boel van. Je moet niet verbaasd, of geërgerd zijn, als ze tot laat in de nacht met een potje bier buiten zitten en lawaaierig met elkaar praten, want fluisteren kunnen ze klaarblijkelijk niet. En evenmin in de vroege ochtend, als ze vroeg vertrekken, en nog even op luide toon met elkaar converseren, waardoor je meteen wakker wordt. Niemand die zich daar aan ergert of er iets van zegt, zo tolerant en gemakkelijk zijn de mensen met elkaar. Maar de bulderende zee is toch wel een uitkomst, want nu heb je hier nauwelijks last van.

Maar de ouderdom slaat toe. De laatste dag grijpt mij een enorme golf waardoor ik een draai van 180 graden maak en pardoes met mijn kop rechtstandig op t zand geslagen word. De klap op mijn kop valt nog wel mee, maar het is alsof mijn nek een centimeter korter is geworden en alle spieren doen pijn. En nu kan ik alleen opzij kijken door het hele bovenlijf te draaien. En dat zal wel een tijdje zo blijven, want ik moet er vrede mee hebben dat het genezen hiervan een tijdje langer duurt dan vroeger.