Audrey en Leon

Er is ook de andere kant van Kaapstad. Vlak na het prettige en gezellige Green market square is de statige St Georges mall. Het is nog stil, om half tien in de ochtend, maar de winkels zijn open. Een heel verschil met de honderd meter verder gelegen Long Street waar wij gisteren over schreven. Hier zijn veel juweliers met de diamanten van Kimberley en Jo’burg in de aanbieding, Philip Zetler - watch and diamond, Cape diamond exchange en de betere hotels, Holiday Inn - nou ja, - en ontegenzeglijk fraai, Taj Mahal Cape Town.Halverwege is Woolworth, het warenhuis, maar als je weer naar buiten loopt, “please open your bag, sir”, je weet maar nooit hoe de lip-sticks de deur uitlopen.

Voorbij de grote St George’s cathedral, aan het einde van de mall, waar Desmond Tutu’s uitvaartdienst is gehouden, gesloten voor t publiek vandaag, begint de Company’s Garden. Voorheen de kwekerij waar de VOC de groente en fruit voor de schepen teelde. Moet aanzienlijk geweest zijn daar er rond de 60 schepen per jaar passeerden. Nu is het een geweldige botanische tuin vol schitterende planten en vogels. In het midden staat een enorm beeld van Cecil John Rhodes; hij wijst gebiedend richting Caïro met de inscriptie “your hinterland is there”.

Aan het einde van het park het Planetarium.Een klas kleine Xhosa sprekende kindertjes bekijkt er de afbeeldingen van 80,000 jaar oude grotschilderingen. Voorwaar de oudste tekenen van beschaving zijn hier in dit deel van de wereld. Ze mogen er trots op zijn. Het geheel wordt afgesloten met enkele enorme skeletten van walvissen, zodat het eigenlijk meer op een natuur-historisch museum lijkt.

En dan, aan het eind van het park, het fameuze Mount Nelson hotel waar de chique van de kaap, zo niet van de hele wereld onderdak kan vinden. Er is niet echt een toegang voor wandelaars dus houd ik mijn buik in en wring mij langs het uiteinde van een slagboom de palmboom omzoomde oprit op. Ondanks mijn keurige pantalon met pli en omslag, gaat dit niet zo maar lukken. “Hey you, hallo, you Sir?”Ik zwaai vriendelijk naar de bewaker die uit een hokje opduikt. “You go for restaurant?”Ik zwaai nogmaals en vervolg mijn weg langs het plok-plok van onberispelijk wit geklede tennissers. Langs enorme dependances met oer-Engelse namen - Sydenham Terrace bijvoorbeeld- arriveer je bij de ingang waar in livrei gehulde personen mij verzekeren dat er ook koffie geserveerd wordt. Maar waar? Eerst langs de winkeltjes waar porcelijn van Christoff, diamanten van de Beers en horloges van Patek-Philippe te koop zijn. Dan door de stemmig gedecoreerde lounge met enorme fraaie bouquetten naar het terras waar een stemmig geklede oudere dame mij verzekerd “definitely, coffee is served here”.

Andere gasten zijn van verschillend allooi. Een opzichtig geblondeerde jonge dame vol ringen en armbanden,zit al aan de champagne terwijl haar gezelschap, ongetwijfeld een succesvolle voetballer, nog aan t ontbijten is.

De koffie is van uitstekende kwaliteit evenals de omgeving; zoals oom Jan Kiveron, die in drie-delig grijs zijn zondagmiddag wandeling deed, placht te zeggen over een verblijf in het chique Chateau Neubourg bij Gulpen, “ je waant er de democratie een kwade droom”.

Aan alle goeds komt een einde. Er moet nog een flesje Deet gekocht worden bij de apotheek, met een stoer hekwerk, dat alleen na aanbellen en grondige evaluatie van afwezigheid van kwade bedoelingen bij de beller, van het slot gaat. “Het zijn kwade tijden, mijnheer”.

In een enorme shopping mall nog een leeslamp en slippers om zonder doornen heen en weer te kunnen lopen door het wildpark. En dan is het tijd terug te gaan. Ik besluit een dag eerder te vertrekken naar Montagu waar de Ansenk’s op mij wachten. Morgen wordt de marathon van Kaapstad gehouden en zullen de straten rond mijn hotel afgesloten zijn voor mijn bakkie, die veilig in een garage staat. Dus bevraag ik de verkoper waar een taxi te vinden is die mij naar Castle street kan brengen.

Een aardige dame naast mij adviseert ongevraagd “ you should take Uber, I always take Uber”

“Why not a taxi”

“No, no, Uber is much safer and I always know where mij daughters are”

“But I am not a mother, nor a daughter” leg ik haar uit.

Verward door zoveel logica, zegt ze “ we will take you down town and drop you at your hotel”.

Ze heet Audrey, en hij Leon, en ze wonen de andere kant richting Higgovale, maar dat is geen bezwaar, alhoewel Leon daar duidelijk anders over denkt. En zo eindig ik dus op de achterbank van de Audi van Leon. En terwijl Audrey uitgebreid het leed van de dag deelt met haar vriendinnen en moeder en Leon met tegenzin een ommetje rijdt, wordt ik prinsheerlijk naar mijn bestemming gebracht.

Achter de balie van het hotel zit Mariba, een vlezig specimen die de scepter voert over twee klein uitgevallen vrouwtjes die koffie en eieren en dergelijke verzorgen. Ik wil mijn geld terug want morgen is marathon en kan ik niet weg. Dat had mij gemeld moeten worden. “Dat kan niet” weet Mariba, “het komt door booking.com”. Kletskoek is het.

Als mij bakkie voor de deur staat, kijkt het vlezige specimen meewarig naar mijn bagage en overweegt geen moment met kwebbelen te stoppen.

Lousy service, zo wordt het nooit wat met dit land, denk ik, en vertrek richting Montagu, drie uur rijden van Kaapstad.