Mexico City

¿Taxi, señor? is het eerste dat ik hoor als ik met mijn rugzak op mijn rechter schouder de terminal uitstap. ¿Si, por favor. “Destinacion calle Mina, cerca Hidalgo y Reforma. Sabeiste donde es? Weet u waar dat is?”
Meteen duiken we de donkere zijstraten in om de drukte op de avenida te vermijden, en ik doe het raam open om de avondlucht op te snuiven. Geuren van kruiden en eten, knoflook, uien, paprika, het heeft iets vertrouwds. Enorme gaten en hobbels in de weg -het gebied verzakt continue en wordt bij herhaling door aardbevingen opgeschud - waar we stapvoets overheen rijden en overal eetstalletjes langs de stoep. Eindelijk rust na een hoop gedoe.

Gisteren wilde United Airlines mij niet meenemen. ”U moet een ESTA verklaring hebben, mijnheer, van Homeland Security”, zegt een wat oudere mevrouw, gehard in het oplossen van dit soort problemen.
“Maar ik vlieg verder naar Mexico, ik ben een eenvoudige transit passagier en die behoeven geen visa”, werp ik tegen. Bij het horen van de naam “Homeland Security” moet je al de bibberaties krijgen. Dat zijn de lui die je op televisie ziet, vechtersbazen die verraders en vijfde colonnes opsporen en afmaken. In een hoekje bij de incheckbalie kruis ik aan dat ik nooit veroordeeld ben, nooit in hasj handelde, geen reizen maakte naar Iran, en geen lid ben van een te rreur organisatie. En dat moet de volle waarheid zijn, bij gebreke waarvan u enorme boetes en gevangenisstraffen riskeert. Toe maar.
Blij van zin, maar enigszins gepikeerd, meld ik mij weer bij een tweede balie-juffrouw. “ Een bizar geheel; een heer van stand vraag je zulke dingen niet, dat spreekt toch vanzelf!”
“Het duurt ongeveer 2 uur voordat Homeland Security het met u eens is en tot die tijd kunt u niet aan boord.” Kijk, dat is nieuw, de eerste mevrouw durfde dat niet te zeggen. “Wel kunnen we u op de vlucht van morgen zetten. Is dat akkoord?”

En zo zat ik 24 uur later dan gepland naast Henry. Hij was voor zaken in Parijs; in kunst en boeken doet hij en woont in Houston. Heel tevreden. Mooi land, een beetje vlak en droog en mooier als je naar t noorden gaat. Heuvelachtig en bebost. Moet je wel 500 km rijden voor over hebben. En heerlijk met vakantie naar Colorado, zo prachtig, en ook naar Florida. So nice. “Daar wil ik wel na mijn pensioen gaan wonen, als mijn vrouw dat ook wil.” Kennelijk niet dus, en dat wordt nooit wat. Maar ik houd wijselijk mijn mond. “How about California” opper ik. “Veel te duur, no way.”
Komt door de belachelijk hoge taxes, weet hij. Er zijn hele volksstammen die geloven dat de beste samenleving ontstaat met een verstandige combinatie van welgemeend eigenbelang en de werking van de markt.
In de terminal van Houston blijkt later waar dat toe leidt. Van een afstand wel gelikt, maar van dichtbij zie je duidelijk dat het luxueuze horeca gelegenheden zijn, opgebouwd door pachters in een heel simpele vierkante, eindeloze constructie van stalen binten en saai linoleum. Durven wij nog niet eens asielzoekers in op te sluiten, laat staan toeristen door te leiden op Schiphol. Maar dat kostte ons een vermogen.
In de douane hal hetzelfde: bar ongezellig met de douaniers in hokjes die op alle Amerikaanse vliegvelden, meen ik, identiek zijn. Alleen de computer apparatuur die mij vragen stelt en vingerafdrukken neemt is super: voor Homeland Security wordt t cheque-boek getrokken. Bij de veiligheidscontrole bij het vertrek hetzelfde, te weinig ruimte, nog net geen achterstallig onderhoud en minimale airco capaciteit, waardoor t goed muf is. Maar equipment, perfect.

In Mexico aangekomen, uiteraard geld nodig; twee geldautomaten willen wel mijn kaart, pincode en weten hoeveel en een OK, maar daar blijft t bij. De derde gaf pas sjoege en doekoe. Je hoeft geen zorgen te hebben. Ook al zouden de eerste twee wel een bedrag gedebiteerd hebben, met een foto van de delinquente automaat en zijn nummer krijg je t altijd terug.

Terug naar de taxi. Of ik Amerikaan ben. Hij breekt in juichen uit. “ Bravo, Olanda, daar nemen we een biertje op.” Mijn hotel is in t hartje centrum, dus t laatste stuk van de rit gaat over de enorme Paseo de la Reforma. Twee maal twee banen plus ventwegen en twee busbanen, 14 km lang dwars door de stad. Aangelegd als boulevard door keizer Maximiliaan van Habsburg tussen zijn paleis op de Zocalo, en het park van Chapultepec, waar in t verleden ook de koning van de Azteken zijn buitenverblijf had.
Bij Hidalgo duiken we de zijstraten in. Dit is ongeveer 4 km buiten het echte centrum, op de plek waar in 1519 de Azteken de terugtrekkende Spanjaarden van Hernán Cortez bijna allemaal afslachtten in “la noche triste”. Om de doden te gedenken stond er eerst een klooster en nu de San Hipolito kerk. Even verderop is de San Fernando, die gesloten is. Er groeien bomen op de transen en de koepel vertoont scheuren. Op zondag is de mis buiten, op het plein ervoor, met een tafel als altaar onder een tent. Gelovigen sjouwen af en aan met de banken uit de kerk. Het kerkhof ernaast staat vol grote mausolea waar veel beroemde Mexicanen zijn begraven. Het is een buurt danig toe aan een opknap beurt. Overal gaten in de weg, straatlantaarns die t niet doen en rond het Hidalgo metrostation tientallen eettentjes en staatventers. Hier en daar een auto, bijeengehouden met plakband. Het is er smeuïg, met dansscholen voor ouderen waar in dampige zalen gegeten, gedronken en gedanst wordt. Hier en daar schuilen snollen in het donker onder de bomen wachtend op hun klanten. Mijn taxi chauffeur, als goed representant van zijn beroepsgroep, heeft het pijlscherp in de gaten. “Kijk, chicas.” Even verder is mijn hotel, hel verlicht en knal geel geschilderd.

Om de hoek vindt ik de taquería, mij bekend van mijn vorig bezoek, gedreven door Ramon met zijn vrouw en dochter. Op drukke dagen geholpen door vader Henrique en zijn oude moeder. Het lijkt een garage, een opslagruimte, door een grote roldeur geheel open naar de straat. Achterin, voorbij een 6-tal tafeltjes met plastic kleedjes, een ijskast en enkele reclame borden, achter een gordijn, kookt zijn vrouw de rijst, wast de sla en verzorgt de menu’s. Aan de stoep staat de bakplaat met grill-rooster waarop Ramon voor een paar euro’s de meest heerlijke dingen maakt. Bier is er niet, maar wel aqua tamarinda wat goddelijk is en in grote kannen op tafel wordt gezet. Het is laat, het was een lange dag. Als ik om 10 uur afnok, gaat hij nog een uurtje door. En morgen om 9 uur gaat t weer open, zeven dagen per week.