Protesteren in Mexico.
Blijf op de hoogte en volg Frans
08 Maart 2019 | Mexico, Guadalajara
Het is donderdagavond, een gewone doordeweekse dag. Enkele uren geleden aangekomen, is het een goed moment om even naar de Zocaló te gaan, zoiets als ons Damplein, om te kijken wat er gebeurt.
Kennelijk is er feest, waarom is vaag, want rond de gigantische vlaggenmast in het midden zijn drie enorme tenten gebouwd. Binnenin eindeloze rijen tafels waaraan honderden mensen zich tegoed doen aan van allerlei etenswaren, te koop bij tientallen verschillende kramen.
Aan de zijkant, tegen de muren van het Palacio Nacional luistert een groep van 50 mensen naar een spreker, die telkens onderbroken wordt door gejuich. Een enorm spandoek voor een al even enorme witte tent vertelt het verhaal: doe iets aan onze 43 vermiste medestudenten. Een meisje in de menigte legt het mij uit: het gaat om studenten die 4 jaar geleden vanuit Chiapas, in het verre arme zuiden, met een bus vertrokken naar een demonstratie in Mexico, om nooit weerom te komen. Vermoord door een conctie van misdadigers en de politie van de deelstaat Guerrero, denkt men. Zij waren op weg naar een demonstratieve herdenking van het Tlatelolco Massacre. En dat was in 1968 een protest tegen de olympische spelen van toen, waarbij tussen de 300 en 400 doden vielen door geweervuur van het leger.
— AMLO, doe er iets aan! roepen ze.
Enkele dagen later, vroeg in de ochtend, ze zijn er nog steeds, want in die enorme witte tent wonen, eten en slapen ze en wordt gekookt op houtkoolvuren.
Ernaast staat een landbouwschool, ook uit het zuiden in Chiapas, protesterend tegen politie geweld bij demonstraties. Compleet met een beeltenis van Che Guevara op t spandoek.
Manuel en zijn vriend protesteren ook. Twee mannen, milieu activisten uit hun dorp, San Miguel Cajonos, verdwenen op 27 december 2017. In hun tent deel ik hun ontbijt: taco’s met kaas en chocolademelk, gekookt op een houtskoolvuurtje door een vrouw, die zegt een biologe te zijn. Langs de randen liggen wat matrassen met beddengoed en een stapeltje kleren.
Allemaal staan ze dus voor het presidentieel paleis, die kolos van 350 meter vierkant. Daarin woont AMLO. Dat zijn de initialen van de nieuwe president, Andrès Manuel Lopez Obrador, en ze hopen dat hij iets doet.
In Oaxaca kamperen verschillende groepen indianenvolken, of stammen, mannen, vrouwen en kinderen, compleet met kamp- en kookvuren, op de Zocaló.
Het ene volk, de Triqui, ongeveer 26,000 zielen groot, woont bij elkaar in het gebied van het veel grotere Mixteken volk. Het zijn vermaard vrijheidslievende lui en dito vechters die het de Spanjaarden, maar ook de Mexicaanse overheid tot in de jaren 60 moeilijk maakten, zo zeer zelfs, dat leger en luchtmacht tegen ze ingezet werden (toe maar). Ze zijn kennelijk uit hun huizen gejaagd en wensen herhuisvesting en zitten al jaren op het plein.
Een andere stam, of volk, wil zijn huizen terug, die kennelijk door onverlaten zijn afgebroken met bulldozers. Zij zitten er pas 8 maanden; en iedere maand wordt het cijfer vervangen en met 1 opgehoogd. “Wij willen dat de VN ons helpt en we gaan pas weg als er een goede oplossing is”, staat er dapper.
Naast hen, een kleine groep met een nog zieliger zaak: ”Stop de misdaden van de staat. Wij eisen rechtvaardigheid voor onze 3 vermoorde vrienden”. Drie houten doodskisten voor t spandoek doen luguber aan.
In Morelia staan voor het parlementsgebouw mannen en vrouwen van de Junta de Caminos, het departement van de wegen. Ze worden geprivatiseerd en moeten dan voor commerciële bedrijven gaan werken. Dat is natuurlijk minder, zeker met een pensioenleeftijd nu van 60 jaar.
Soms wordt je met foto en naam op een spandoek gehekeld. Zoals in San Luis Potosí, waar SITTGE, de vakbond, in een tent zit voor het regeringsgebouw.
“José Arellano, je mag dan wel directeur van een school zijn, maar dat geeft je niet het recht om onze rechten met voeten te treden”
Of “ Miguel Alvarez, directeur van het cultureel instituut, je houdt je niet aan je woord, hoe lang moeten we nog wachten?” Basta mijnheer de gouverneur!
Of in Oaxca: “ Raúl Bolanas, waarom verstop jij de centen van onze toelage?”
Of in Merida, in de Yucatan: ”Carlos Almeda, waar zijn onze gespaarde centen voor onze pensioenen?”
In een land dat we kennen van bloedige moordpartijen door en onder criminelen, is de vreedzaamheid waarmee deze lieden ongehinderd hun gang gaan op zijn minst opmerkelijk. De politie staat ver op afstand en kijkt in alle gevallen onverschillig toe.
Maar of er ooit iets gebeurt? Ik denk het niet, ook hier is de overheid geschoold in repressieve tolerantie.
Alhoewel, vandaag lees ik toevallig in een krant dat de Triqui, na 10 jaar, eindelijk een overeenkomst hebben gesloten met de overheid. Zo zie je, de aanhouder wint, ook hier.
Kennelijk is er feest, waarom is vaag, want rond de gigantische vlaggenmast in het midden zijn drie enorme tenten gebouwd. Binnenin eindeloze rijen tafels waaraan honderden mensen zich tegoed doen aan van allerlei etenswaren, te koop bij tientallen verschillende kramen.
Aan de zijkant, tegen de muren van het Palacio Nacional luistert een groep van 50 mensen naar een spreker, die telkens onderbroken wordt door gejuich. Een enorm spandoek voor een al even enorme witte tent vertelt het verhaal: doe iets aan onze 43 vermiste medestudenten. Een meisje in de menigte legt het mij uit: het gaat om studenten die 4 jaar geleden vanuit Chiapas, in het verre arme zuiden, met een bus vertrokken naar een demonstratie in Mexico, om nooit weerom te komen. Vermoord door een conctie van misdadigers en de politie van de deelstaat Guerrero, denkt men. Zij waren op weg naar een demonstratieve herdenking van het Tlatelolco Massacre. En dat was in 1968 een protest tegen de olympische spelen van toen, waarbij tussen de 300 en 400 doden vielen door geweervuur van het leger.
— AMLO, doe er iets aan! roepen ze.
Enkele dagen later, vroeg in de ochtend, ze zijn er nog steeds, want in die enorme witte tent wonen, eten en slapen ze en wordt gekookt op houtkoolvuren.
Ernaast staat een landbouwschool, ook uit het zuiden in Chiapas, protesterend tegen politie geweld bij demonstraties. Compleet met een beeltenis van Che Guevara op t spandoek.
Manuel en zijn vriend protesteren ook. Twee mannen, milieu activisten uit hun dorp, San Miguel Cajonos, verdwenen op 27 december 2017. In hun tent deel ik hun ontbijt: taco’s met kaas en chocolademelk, gekookt op een houtskoolvuurtje door een vrouw, die zegt een biologe te zijn. Langs de randen liggen wat matrassen met beddengoed en een stapeltje kleren.
Allemaal staan ze dus voor het presidentieel paleis, die kolos van 350 meter vierkant. Daarin woont AMLO. Dat zijn de initialen van de nieuwe president, Andrès Manuel Lopez Obrador, en ze hopen dat hij iets doet.
In Oaxaca kamperen verschillende groepen indianenvolken, of stammen, mannen, vrouwen en kinderen, compleet met kamp- en kookvuren, op de Zocaló.
Het ene volk, de Triqui, ongeveer 26,000 zielen groot, woont bij elkaar in het gebied van het veel grotere Mixteken volk. Het zijn vermaard vrijheidslievende lui en dito vechters die het de Spanjaarden, maar ook de Mexicaanse overheid tot in de jaren 60 moeilijk maakten, zo zeer zelfs, dat leger en luchtmacht tegen ze ingezet werden (toe maar). Ze zijn kennelijk uit hun huizen gejaagd en wensen herhuisvesting en zitten al jaren op het plein.
Een andere stam, of volk, wil zijn huizen terug, die kennelijk door onverlaten zijn afgebroken met bulldozers. Zij zitten er pas 8 maanden; en iedere maand wordt het cijfer vervangen en met 1 opgehoogd. “Wij willen dat de VN ons helpt en we gaan pas weg als er een goede oplossing is”, staat er dapper.
Naast hen, een kleine groep met een nog zieliger zaak: ”Stop de misdaden van de staat. Wij eisen rechtvaardigheid voor onze 3 vermoorde vrienden”. Drie houten doodskisten voor t spandoek doen luguber aan.
In Morelia staan voor het parlementsgebouw mannen en vrouwen van de Junta de Caminos, het departement van de wegen. Ze worden geprivatiseerd en moeten dan voor commerciële bedrijven gaan werken. Dat is natuurlijk minder, zeker met een pensioenleeftijd nu van 60 jaar.
Soms wordt je met foto en naam op een spandoek gehekeld. Zoals in San Luis Potosí, waar SITTGE, de vakbond, in een tent zit voor het regeringsgebouw.
“José Arellano, je mag dan wel directeur van een school zijn, maar dat geeft je niet het recht om onze rechten met voeten te treden”
Of “ Miguel Alvarez, directeur van het cultureel instituut, je houdt je niet aan je woord, hoe lang moeten we nog wachten?” Basta mijnheer de gouverneur!
Of in Oaxca: “ Raúl Bolanas, waarom verstop jij de centen van onze toelage?”
Of in Merida, in de Yucatan: ”Carlos Almeda, waar zijn onze gespaarde centen voor onze pensioenen?”
In een land dat we kennen van bloedige moordpartijen door en onder criminelen, is de vreedzaamheid waarmee deze lieden ongehinderd hun gang gaan op zijn minst opmerkelijk. De politie staat ver op afstand en kijkt in alle gevallen onverschillig toe.
Maar of er ooit iets gebeurt? Ik denk het niet, ook hier is de overheid geschoold in repressieve tolerantie.
Alhoewel, vandaag lees ik toevallig in een krant dat de Triqui, na 10 jaar, eindelijk een overeenkomst hebben gesloten met de overheid. Zo zie je, de aanhouder wint, ook hier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
