Drenthe
Blijf op de hoogte en volg Frans
06 Maart 2015 | Peru, Chachapoyas
In het noorden van Peru ligt Chachapoyas, genoemd naar een indiaans volk, onafhankelijk tot de 15e eeuw, toen de Inca’s hen knechtten. Het is het Drenthe van Peru: veel potentieel, hartstikke interessant, schone lucht, schoon water, aardige mensen, veel te zien, maar geen bal te doen. Geen kroeg te vinden, restaurants genoeg maar meestal zonder drank, en van supermarkten en modehuizen heeft nog niemand gehoord, maar op straat en in de dorpen zegt iedereen elkaar overal en altijd goedendag. Eigenlijk dus een ideaal oord.
Hoe ik daar verwijld ben geraakt is een verhaal apart. Drenthe, vooruit, met een beetje goede wil kan je daar in één dag met de fiets naar toe; Chachapoyas, om daar te komen, kost de argeloze reiziger minstens twee dagen, in een bus, langs afgronden en half stabiele hellingen, met gevaar voor eigen leven. Zo ongeveer bij Vilcabamba in het zuiden van Ecuador, vergelijkbaar met ons Oldenzaal, houdt alle beschaving op. Er is nog wel een asfaltweg waar geen kip rijdt naar een plaats genaamd Zumba, vijf uur verder, maar dat is dan ook echt het einde van de wereld. In Zumba valt werkelijk helemaal niets te beleven, nog minder dan in Scheemda. Vandaar gaat een zandpad naar de grens met Peru. Als het mooi weer is kan je dat doen met een tot bus omgebouwd veevervoer met houten banken in de laadbak en open zijkanten. Maar als het regent, zoals nu, dan neem je een taxi die je in ruim anderhalf uur al hotsebotsend door het met tropisch oerwoud bedekt gebergte naar de 30 km verder gelegen grens brengt. Soms sta je stil voor een gat in de weg, dan weer ga je stapvoets door een bulderende bergbeek. Eenmaal passeer je een dorp, met kerk. En dan, in de diepte de grens bij de Rio Canchis, en het dorp Las Balsas. Het lijkt wel de voormalige grens tussen Oost en West Berlijn: je steekt hem lopend over een enorme, veel te brede brug over, met aan beide einden een giga slagboom van bamboe. Aan de Ecuadoriaanse kant maak je de immigratie beambte voorzichtig wakker, aan de Peruaanse kant staat de man onder de douche en steekt zijn blote bast om de deur om je verder te helpen. Ergens staat een aftandse Corolla in de regen te wachten tot er minstens vijf passagiers zijn, wat ongeveer een uur duurt, die de tocht naar het volgende stadje, San Ignacio, scheurend, toeterend en vele malen uitwijkend voor rotsblokken, aardverschuivingen of overstromingen als gevolg van de aanhoudende regens, in anderhalf uur volbrengt. Dan ben je nog nergens! Bedenk op weg naar Assen ben je nu in zoiets als Ommen, in de stromende regen, wat moet je daar in hemelsnaam!
Behulpzame lieden sleuren mijn bagage in een gemotoriseerde driewieler en dumpen mij bij een meute schreeuwende en roepende minibus exploitanten voor de volgende twee uur durende etappe naar de bus terminal in en van Jaén, een middelgroot geheel, met de statuur van, pakweg, Meppel.
Bedenk, we zijn op weg naar het Assen van Peru! Na een uur twee of zo is er weer een minibus die dan, jawel, naar Chachapoyas gaat. Naast mij een enorme man met een nog enorme koffer van anderhalve meter plús een reistas, al met al genoeg bagage voor een reis van een jaar door China. Of hij op vakantie gaat? Helaas niet, hij is politie man en gaat naar ‘Chacha’ en in de enorme koffer zitten zijn vijf! uniformen en petten. We worden grote vrienden en komen elkaar in Chacha op straat bij toeval ook nog tegen.
Hebben de Drenthen hun hunebedden, de Chachapoyas hebben sarcophagi en mausolea. Daar houdt de vergelijking op; is het onduidelijk wat er in de Drenthse prehistorie gebeurde in de hunebedden, vrij helder zijn de wonderlijke gebruiken van de Chachapoyas.
De sarcofagen van Karajia, 2,5 meter hoog, lijken nog het meest op de die uit Egypte, doch zijn gemaakt van een geraamte van takken, riet en klei. Zeven staan op een rij, hoog tegen een verticale rotswand aan de westkant van een honderden meters diep ravijn. Om ze er neer te zetten moet je een meter of 50 klimmen of afdalen van de top. Toen deze zeven ontdekt werden in de jaren 90 en geopend, vond men binnenin een aantal mummies en gebruiksvoorwerpen. Op andere plaatsen zijn in de enorme rotswanden mausolea gebouwd, zoals die van Revash, die eruit zien als kleine vakantiehuisjes, eveneens wit en aarde-rood beschilderd. Tientallen locaties zijn nu bekend, met sarcofagen, mausolea of grotten waar de Chachapoyas toen hun belangrijke doden begroeven.
De overledenen werden niet meteen begraven; in tegendeel, de mummies zijn elders, in elkaar gedrukt tot de phoetus-houding, omwikkeld met doeken, bewaard tot ze ingedroogd waren. In andere gevallen zijn alleen de botten bijgezet, als een bosje brandhout met touwtjes bij elkaar gehouden, in alle gevallen dus jaren na het overlijden.
In Kuelap, een enorm fort dat op 3000 meter hoogte op een bergtop in afmeting wedijvert met de Acropolis van Athene, en dat ongeveer tussen de jaren 800 en 1500 is door de Chachapoyas is gebouwd, zijn grote ronde grafkelders met een gat in het dak waardoor de botten als pakketjes naar beneden gelaten werden.
Toen de inca’s hen onderwierpen was het uit met deze pret; de Chachapoyas moesten voortaan voor de Inca werken, dus geen sarcophagen of mausolea meer maken. En toen de Spanjaarden het land binnentrokken, werden de Chachapoyas zonder dralen hun bondgenoot in de strijd tegen de niet zo populaire Inca. En nu staat er een gelijknamige stad. Enkele kerken, twee banken waarvan de geldautomaten met grote regelmaat kuren vertonen, wel veel eethuisjes, geen kroegen, er is geen bal te doen en dus gaat iedereen om 9 uur ’s-avonds slapen. Ik dus ook.
Hoe ik daar verwijld ben geraakt is een verhaal apart. Drenthe, vooruit, met een beetje goede wil kan je daar in één dag met de fiets naar toe; Chachapoyas, om daar te komen, kost de argeloze reiziger minstens twee dagen, in een bus, langs afgronden en half stabiele hellingen, met gevaar voor eigen leven. Zo ongeveer bij Vilcabamba in het zuiden van Ecuador, vergelijkbaar met ons Oldenzaal, houdt alle beschaving op. Er is nog wel een asfaltweg waar geen kip rijdt naar een plaats genaamd Zumba, vijf uur verder, maar dat is dan ook echt het einde van de wereld. In Zumba valt werkelijk helemaal niets te beleven, nog minder dan in Scheemda. Vandaar gaat een zandpad naar de grens met Peru. Als het mooi weer is kan je dat doen met een tot bus omgebouwd veevervoer met houten banken in de laadbak en open zijkanten. Maar als het regent, zoals nu, dan neem je een taxi die je in ruim anderhalf uur al hotsebotsend door het met tropisch oerwoud bedekt gebergte naar de 30 km verder gelegen grens brengt. Soms sta je stil voor een gat in de weg, dan weer ga je stapvoets door een bulderende bergbeek. Eenmaal passeer je een dorp, met kerk. En dan, in de diepte de grens bij de Rio Canchis, en het dorp Las Balsas. Het lijkt wel de voormalige grens tussen Oost en West Berlijn: je steekt hem lopend over een enorme, veel te brede brug over, met aan beide einden een giga slagboom van bamboe. Aan de Ecuadoriaanse kant maak je de immigratie beambte voorzichtig wakker, aan de Peruaanse kant staat de man onder de douche en steekt zijn blote bast om de deur om je verder te helpen. Ergens staat een aftandse Corolla in de regen te wachten tot er minstens vijf passagiers zijn, wat ongeveer een uur duurt, die de tocht naar het volgende stadje, San Ignacio, scheurend, toeterend en vele malen uitwijkend voor rotsblokken, aardverschuivingen of overstromingen als gevolg van de aanhoudende regens, in anderhalf uur volbrengt. Dan ben je nog nergens! Bedenk op weg naar Assen ben je nu in zoiets als Ommen, in de stromende regen, wat moet je daar in hemelsnaam!
Behulpzame lieden sleuren mijn bagage in een gemotoriseerde driewieler en dumpen mij bij een meute schreeuwende en roepende minibus exploitanten voor de volgende twee uur durende etappe naar de bus terminal in en van Jaén, een middelgroot geheel, met de statuur van, pakweg, Meppel.
Bedenk, we zijn op weg naar het Assen van Peru! Na een uur twee of zo is er weer een minibus die dan, jawel, naar Chachapoyas gaat. Naast mij een enorme man met een nog enorme koffer van anderhalve meter plús een reistas, al met al genoeg bagage voor een reis van een jaar door China. Of hij op vakantie gaat? Helaas niet, hij is politie man en gaat naar ‘Chacha’ en in de enorme koffer zitten zijn vijf! uniformen en petten. We worden grote vrienden en komen elkaar in Chacha op straat bij toeval ook nog tegen.
Hebben de Drenthen hun hunebedden, de Chachapoyas hebben sarcophagi en mausolea. Daar houdt de vergelijking op; is het onduidelijk wat er in de Drenthse prehistorie gebeurde in de hunebedden, vrij helder zijn de wonderlijke gebruiken van de Chachapoyas.
De sarcofagen van Karajia, 2,5 meter hoog, lijken nog het meest op de die uit Egypte, doch zijn gemaakt van een geraamte van takken, riet en klei. Zeven staan op een rij, hoog tegen een verticale rotswand aan de westkant van een honderden meters diep ravijn. Om ze er neer te zetten moet je een meter of 50 klimmen of afdalen van de top. Toen deze zeven ontdekt werden in de jaren 90 en geopend, vond men binnenin een aantal mummies en gebruiksvoorwerpen. Op andere plaatsen zijn in de enorme rotswanden mausolea gebouwd, zoals die van Revash, die eruit zien als kleine vakantiehuisjes, eveneens wit en aarde-rood beschilderd. Tientallen locaties zijn nu bekend, met sarcofagen, mausolea of grotten waar de Chachapoyas toen hun belangrijke doden begroeven.
De overledenen werden niet meteen begraven; in tegendeel, de mummies zijn elders, in elkaar gedrukt tot de phoetus-houding, omwikkeld met doeken, bewaard tot ze ingedroogd waren. In andere gevallen zijn alleen de botten bijgezet, als een bosje brandhout met touwtjes bij elkaar gehouden, in alle gevallen dus jaren na het overlijden.
In Kuelap, een enorm fort dat op 3000 meter hoogte op een bergtop in afmeting wedijvert met de Acropolis van Athene, en dat ongeveer tussen de jaren 800 en 1500 is door de Chachapoyas is gebouwd, zijn grote ronde grafkelders met een gat in het dak waardoor de botten als pakketjes naar beneden gelaten werden.
Toen de inca’s hen onderwierpen was het uit met deze pret; de Chachapoyas moesten voortaan voor de Inca werken, dus geen sarcophagen of mausolea meer maken. En toen de Spanjaarden het land binnentrokken, werden de Chachapoyas zonder dralen hun bondgenoot in de strijd tegen de niet zo populaire Inca. En nu staat er een gelijknamige stad. Enkele kerken, twee banken waarvan de geldautomaten met grote regelmaat kuren vertonen, wel veel eethuisjes, geen kroegen, er is geen bal te doen en dus gaat iedereen om 9 uur ’s-avonds slapen. Ik dus ook.
-
16 Maart 2015 - 15:31
Michiel Mansell:
Wat een spannende avonturen maak je mee!
Kuifje bij de Inca's.
Ik zie uit naar het volgende verslag van de jonge reporter!
Groeten,
Michiel -
17 Maart 2015 - 17:08
Cor De Feyter:
Broeder!
Mooie beschrijving; herinneringen aan onze Peru-reis komen bij me op, vooral aan het ijzingwekkend steile treintje dat je naar de Machupichu brengt. In je plannen opgenomen? Adembenemend!
Goede reis,
Cor -
17 Maart 2015 - 19:02
Bart:
Dag Frans! Ik lees voor het eerst je website want aangegeven in rondschrijven van Trou. Mooi verhaal en ik begrijp vooral: geen bal te doen :) ik wens je veel aktie en sensatie ! Groet, Bart -
18 Maart 2015 - 11:14
Tom Schlatmann:
Dag Frans, wat een heerlijk verhaal. Dwz om te lezen. In je fotoreportage overweegt regen en modder, maar in je verhaal klinkt het paradijselijke van een basale gemeenschap. Alhoewel een goed glas..?
Heel veel sterkte maar ook verrukkelijke verbazing toegewenst en blijf schrijven!! Tom -
18 Maart 2015 - 13:48
Thom Otten:
Hallo Frans,
Wat een belevenissen. Jammer voor jou dat nu het regenseizoen is.
Maar niet getreurd, je reis is des te spannender.
Ik blijf je reis verhalen volgen. Tot lezens misschien gaat het dan over een andere Nederlandse provincie zoals Drenthe misschien?
Pas goed op jezelf!
Groet,
Thom -
18 Maart 2015 - 13:58
Marleen Rombach:
Ik geniet van je verhalen! Heel ver weg, maar dat is Assen al voor ons....!
Onze kl.kinderen hebben ons verzekerd dat ze je missen. Toch goed om te lezen, mocht het je eens niet meezitten...?! Veel goeds, pas wel een beetje op jezelf!: al die bizarre oorden.
Dag, Marleen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
