Naar Loja deel 1

Waarom zou je naar Loja gaan? Ik zal het u vertellen. Waar is Loja en hoe kom je daar? Ook dat zal ik U vertellen.

Ver, ver weg, 400 km naar het zuiden, bij de grens met Peru ligt Loja. Je begint In Quito en je neemt daar de trein in Estacion Chimbacalle naar Machachi en El Boliche. Hij rijdt met een slakkengang eerst door de uitgestrekte buitenwijken van Quito, een stad die wel lang is maar niet breed, en vervolgens door de “estrada del volcanos”. Bij iedere kruising met een weg staat een niet werkende spoorboom en een meneer in indrukwekkend Star Wars uniform die het verkeer tegenhoud, en vervolgens weer op zijn stoomfiets springt op weg naar een volgende kruising. Zo is er een peloton van 5 á 6 motorrijders, al hink-stap springend beschäftigd met de juiste voortgang der zaken.
De spoorlijn is aangelegd tussen 6 immense vulkanen door. Het zou een fenomenaal gezicht zijn ware het niet dat de dames hun aangezicht in een sluier van nevelen hullen.
De meest imposante is de Cotopaxi, 5897 m hoog, als een filmster bekend door de meest prachtige foto's. Even zien we haar sneeuwwit schitterende perfect conische top in de verte. De overigen, 4100 tot 5300 meter hoog, Pasachoa, Ruminahui, Corazon en de beide Iliniza’s flirten met ons vanuit de verte en tonen nimmer hun volle stralende schoonheid, helaas.

Onderweg bij Machachi weer de gebruikelijke dansgroep die de Ecuadoriaanse variant op de Spakenburgse Koningsdag klompendans doet. Gelukkig lopen er enkele mannen tussen die principieel geweigerd hebben te oefenen en op de juiste momenten precies de verkeerde kant op stappen en draaien, duidelijk tot grote ergernis van de grote Akela die ervoor staat. Zou ik ook weigeren, om in apert apekool-kostuum voor een stel vadsige americano’s en hun in korte broek gestoken dikbilvrouwen in de volle zon, op een stationnetje vergelijkbaar met Roodeschool, te moeten optreden. Zo behoudt het geheel de volstrekte zinloosheid die de bedenkers van dit soort evenementen tot nog grotere prestatiewoede opzweept.

Dit soort treinreisjes zijn alleen betaalbaar voor de toerist en de well to do Ecuadoriaan, en kent een goedverzorgde lunch, met enkele schotels met heerlijkheden. Onze tafelgenoten bij de dis houden hun regenjas en hoed gewoon aan; een van hen kiepert het kommetje met heerlijke rijst in zijn geheel op zijn eigen bord en begint te schoffelen. Na wat gehussel krijgen de anderen ook hun deel.
Wordt vervolgd met bezoek aan het national park en een boerderij met lama’s, pauwen, paarden, struisvogels en andere exotica. Het is niet van deze wereld en je zou het eigenlijk uit solidariteit moeten mijden.

Terwijl de rest van het gezelschap met de bus terugkeert naar de veiligheid en vertier die de grote stad Quito de mensen pleegt te bieden, nemen wij – bedenk, we zijn nog steeds op weg naar Loja – de bus naar Latacunga. Dat hoeft niet perse bij een halte. Chauffeurs stoppen voor gedecideerd gezwaai, of, nog beter, wachten op een willekeurige plek om de laatkomer alsnog kans te geven in te stappen, moet ie wel voor hollen. “Corre, corre” klinkt het dan. Het is een vrolijk land met uiterst wellevende en aardige mensen. Kennen we niet allemaal de buschauffeur die met nietsziende blik vlak voor je neus de deur dichtklapt en wegrijdt? “Opzoûte kên je!! Maxima zou Connexion eens wat microkrediet moeten geven voor een bijscholingscursus in Ecuador.