Cotopaxi

Of de duvel ermee speelt. Telkenmale als wij een vulkaan beklimmen, of het nu de Sierra Negra is op Isla Isabela op de Galapagos, of de Quilotoa, het ding hult zich in wolken. Meer eerbied voor demvolgens de inheemsenmgoddelijke natuur van deze bergen is niet verkeerd, want na het branden van een kaarsje, ziedaar, mademoiselle Cotopaxi vertoont zich op de dag dat wij haar wensen te bestijgen in haar volle maagdelijk witte schoonheid, gezien vanuit ons verblijf ik Latacunga. Niet gedraald, op weg.
Je neemt dan een bus en stapt uit op de PanAmericana bij de afslag naar het Nationale park Cotopaxi. Daar staan al taxi’s te wachten. Er schijnen er 14 te zijn waarvan de chauffeurs, én als taxi én als gids de berg mogen beklimmen. Wij dus Op weg met ene Carlos.
Na een stukje omhoog het park in kom je op een enorme vlakte, kaal, doorsneden met beekjes, die het joch vormt tussen de Cotopaxi en de 20 km noordelijker gelegen vulkaan Rimañahui, eveneens een flinke meid van 4790 meter. Hier en daar een ondiep meer, helder als glas, wemelend van de meest prachtige vogels. Het is een uitgestrekte hoogvlakte vol rotsblokken, ooit door de dames uitgespuugd. De weg is nu onverhard , gaat langzaam omhoog en wordt steeds slechter, het regenwater heeft diepe geulen in het wegdek geslepen. We passeren 4000 meter, de weg wordt nu erg steil. We gaan stapvoets; zeer diep zijn de geulen in de weg. De Datsun van onze vriend heeft het moeilijk, maar hij heeft twee standen op zijn contactslot: die gaat nu om waardoor een turbo inschakelt die de ijle lucht extra comprimeert.
Op 4500 meter is de parkeerplaats en is het verder lopen, heel langzaam, want het is zwaar en we hijgen als karrenpaarden. Ook spreken gaat nauwelijks, want dan kan je niet ademen. Op 4862 meter is een enorme refugio, met koffie, chocola en broodjes. De gletscher is nog eens 200 meter hoger, rond de 5000 meter. Ik op weg. Het wordt steeds ijziger, meer sneeuw, zwaarder en gladder en op 5000 m vindt ik het welletjes. Wordt er voorbijgelopen door een stel, een vrouwelijke gids uit Quito, die alleen Spaans spreekt, waar een enorme Rus achter aansjouwd, vast wel Boris geheten, die alleen Russisch spreekt. Ik wens ze veel gezelligheid en goede reis verder.