Per trein naar Huancavelica

Maandag 13 april; met de trein van Huancayo naar Huancavelica.

Heel vroeg, om half zes opstaan in t muffe wat viezige hotel Olimpico in Huancayo. Ook nog gewekt door de receptie, die aardige onverstaanbare man. Met taxi naar t station. Daar staat een meute voor het loket der tweede klasse, maar t loket der eerste klasse is geheel vrij, ware t niet dat er een zenuwachtig jong stel staat te huppelen en mij aanspreekt. Blijkt dat ze kaartjes kochten en niet kunnen of willen, en of ik ze wil kopen, voor de overigens juiste prijs van 26 Sol. Ik, achterdochtig als ik ben, helaas, een valstrik vermoedend, zelfs zo vroeg op de dag, wend mij tot de kaartjesverkoper de eerste klasse om een kaartje te kopen. Maar dan daagt het en na duidelijk gevraagd te hebben of de kaartjes wel of niet vals zijn, ga ik in op de gevraagde ruilhandel.

Zo belanden wij dus in het rijtuig der eerste klasse, “con buffet!” Op het balkon staat een gehelmde, met veiligheidshelm wel te verstaan, van handschoenen voorziene stevige Peruaan die hoi polloi, die elkaar in de overvolle wagons der tweede klasse in de looppaden verdringen, ver van ons houdt. Aan het einde van het rijtuig, de keuken. Daar bemoeien een man en vrouw zich met de inwendige verzorging van de passagiers der eerste klasse. Voorlopig, voor het vertrek, sissen in een grote pan gloeiend vet, op een super-bunsenbrander de meest heerlijk papas fritas, terwijl mevrouw rijst kookt, kippen bakt en mais organiseert.
Het spoor voert dwars door de stad. Geen spoorbomen, geen afscheiding. Bij 20 km per uur max is dat ook geen probleem. Twee enorme toeters waarschuwen de bevolking, automobielen, driewielers en honden, het is precies half zeven, om als de sodemieters van de rails te verdwijnen.
Het keuken-echtpaar doet zijn ronde langs de bevoorrechten in de wagon der eerste klasse. Voor een schamel bedrag van nog geen 10 Sol ben je de gelukkige bezitter van een enorm bord rijst, kip, friet en vers gesneden ui. Een kop thee kan ook. Gebakken eieren met spek, een broodje kaas? “ Por descanso, no hay”. Is de elite voorzien, dan zijn de minder bedeelden aan de beurt. Enorme stapels borden met rijst, banaan, cassave, stoofvlees of kip en vis worden door het paar al balancerend door de schommelende trein naar voren gedragen.
Hier en daar onderweg stopt de trein om passagiers te laten in of uitstappen, soms bij een station, soms in het open veld. Bij de stations stappen de vrouwen in klederdracht met manden eten en drinken de trein in om haastig negotie te doen. Na ongeveer zes uur en vijf stations, waar uit de bagagewagon enorme hoeveelheden meubilair, bouwmaterialen, voedsel en dranken worden uitgeladen, arriveert het geheel in Huancavelica, een stadje op 3750 m hoogte. Mijn gorra, zonnehoed, blijft per abuis achter in het bagagerek; vijf minuten later, haastige teruggekeerd, van mijn mooie grijze hoed geen spoor. Wel kwam een jochie voorbij, met een soortgelijke hoed, met een touwtje en een bandje erom dat ik niet had. Onmiddellijk na aankomst raggen ze door de trein, op zoek naar losse spullen. De goochemerd.