Vilcabamba

Vilcabamba is bekend om twee zaken: een grote kolonie emigrés en een levensverlengend elixer. Dat eerste is niet interessant, maar hoe zit dat laatste?
Welnu, men verbaasd zich, ik hoor daar nu ook bij, over de hoge leeftijd van de Vilcabambenses. Naar verluid stierf onlangs iemand die rond 1888 geboren is. En zo zijn er meer. Dat vraagt natuurlijk om een gedegen, bij voorkeur onafhankelijk onderzoek. Er is trouwens een Instituto de Interpretation de Cherontología. Het antwoord dat men vond is even verrassend als eenvoudig. Het Vilcabambense water is rijk aan magnesiumzouten, en dus Mg2+ ionen. Zoals velen van u zullen weten, komt het in de natuur vaak voor dat Mg2+ het veel meer voorkomend Ca2+ vervangt. Denk maar aan het mineraal Dolomiet, waar zulks het geval is. Welnu, dat bedenkende, ligt het voor de hand dat dit proces zich ook in het menselijk lichaam voltrekt, met als logisch (toch?) gevolg dat de Vilcabambenses minder last hebben van bijvoorbeeld aderverkalking, nademaal de kalk die daar spreekwoordelijk de schuld van draagt vervangen is door magnesium. Ziedaar, het wonder verklaard.

Wij dus water drinken en geheel verfrist en weer jeugdig fietsen bestijgen en helaas toch een beetje amechtig over de allebarstens steile en stoffige wegen crossen. Al gauw, einde weg en dan zet je de fietsen gewoon tegen een boom, of als in dit geval, een brugleuning, want sloten krijg je van de verhuurder nooit mee.
Verder dus lopen, het doel een fraaie waterval, ergens daarboven in de bergen. Het is warm, het is steil, het is afzien, want het zijn ellendige puisten, die bergen. Bovendien een holle weg, gemiddeld meer dan twee meter diep, en erg smal beneden; hooguit twee voetbreedtes ruimte is er. En vol, vol paardendrollen. Al gauw is het zo heet dat de fleecetrui, meegenomen, ja waarom eigenlijk? een last wordt die niet te dragen is. Het ding bij een draai rechtsom met een enorme yucca, onder een braamstruik verstopt. Mijn maatje Bert hangt zijn jasje ook op, ditmaal aan een paal van een hek.

Ruim een kwartier later, ingehaald door een viertal paarden, met een gids voorop. Die haalt Bert’s jasje uit zijn zadeltas. Of het bij toeval van een onzer is? En verklaart dat je dat echt niet kan laten hangen, wil het niet gestolen worden door de kennelijk oneerzame wandelaar of ruiter.

Twee uur later zijn we nog niet bij de waterval; want de heren namen ergens een verkeerde afslag. Dat hersteld hebbend, wordt het doel toch nog bereikt. Weliswaar hoort daarbij een afdaling van grofweg 100 meter langs een rotshelling zó steil dat je soms handen én voeten nodig hebt, en met een laatste stuk waarbij je hangend aan een touw met knopen moet afdalen, maar het is gelukt.

Al met al ben je zo’n 4 uur onderweg. En ja hoor, bij de bocht met de yucca en de braamstruik, wat denk je? Geen fleece trui. Kortom, een van de vier wandelaars of 6 ruiters nam het ding mee. In het dorp nog de paardenverhuur gesproken. ?Habeís encuentrada una casoca azul oscuro? Nee hoor, geen bal gezien. Einde verhaal.