Ingapirca en Baños del Inca

Bij El Tambo kan je met de bus 300 meter omhoog rijden naar Ingapirca een ruïne van een “stad” waar eerst Cañaris woonden en later Inca’s. De bouwstijl van wat men zonnetempel noemt is zoals die van het veel grotere Cuzco. Eigenlijk is het geheel niet zo groot, meer een versterkt dorp of kampement. Er zijn wat grafgaten, wat opslagplaatsen van voedsel en wat dingen zoals baden – voor de zon en de maan- waar dan de Inca ging baden. Alsof die man zijn rijk doorliep om overal een bad te nemen. Al gauw worden onduidelijke zaken toegeschreven aan astronomische en religieuze praktijken. Het komt mij voor dat er weinig bekend is over de zin van de bouwsels en hun gebruik. Kan ook niet anders: de Inca’s kenden geen schrift, en er zijn dus geen bronnen. Zij communiceerden met touwtjes en knopen.

Er is een wandeling te maken langs min of meer onduidelijke zaken. Een stelsel waterlopen, een schildpad gelijkend stuk steen, een zetel en een rots met een profiel gelijkend een gelaat, genaamd “ de neus van de Inca”, jawel. Speciaal uitgehouwen. Welnu, net als de Breche de Roland, nogal vergezocht er mensenwerk in te zien. De “ neus van Frans” is minstens even mooi én wel echt.

’s-Middags naar het Bagno del Inca. Kan met de trein, maar die rijdt pas als er minstens zes passageros zijn. Dus lopen.

Het kan ook met een Toyota pick-up. De familie vindt de kaartjes á $7,- te duur. Komt de vraag, kijkend naar het vrolijke familiegebeuren: hoeveel mensen passen in een Toyota pick-up, in cabine en achterbak? Antwoord: 25. Echt waar, echt geteld!

Ook hier een welwillend maar even vaag verhaal over het hoe en waarom van het Baños del Inca. Weerom, alsof die machtige Inca te voet zijn land doorkruiste. Het meisje van de VVV was er om alles te verklaren, inclusief het bijennest in het museumpje, waardoor je er niet in mag. Het arme kind, 22 jaren jong, moet er twee keer per dag zijn, ook al komt er niemand. En als de trein niet rijdt, moet zij de 3 km ook heen en weer lopen. Zo is het leven.