Heilig.
Blijf op de hoogte en volg Frans
05 Maart 2015 | Ecuador, Vilcabamba
Wat heiligheid.
Je kan er niet omheen, Ecuador is een land vol gelovige mensen die nog wel met velen en vaak de kerk bezoeken. Er valt ook wel veel te beleven. Het miechelt van de Nuestras Señoras van het een of ander.
Baños heeft Nuestra Señora del Rosario de Agua Santa. Een vijftiental wandschilderingen in haar kerk in Baños getuigen van haar al eeuwenlang zegenrijk ingrijpen. Bij de vulkaanuitbarsting in 1773 zorgde zij dat de lava stromen op tijd afbogen , avontuurlijke reizigers die met paard en al van de touwbrug in de diepte in de kolkende Pastaza lazeren, redt ze, tenminste als je luidkeels “ Madre mia de Agua Santa” roept en tijdens de fameuze stadsbrand van 1980 in Guayaquil redt ze het huis, als enige, mind you, van de zakenman die een beeltenis van haar op zijn voordeur spijkert. De schilderingen zijn aandoenlijk, net echt en de teksten zijn zwaar overtuigend.
In Zaruma is heel wat anders aan de hand. In de kerk van Nuestra Señora del Carmen bevindt zich een kopie van Leonardo’s laatste avondmaal, een doek van zo’n 5 meter breed. Als je goed kijkt en probeert te identificeren welke handen bij welke persoon horen, kom je tot de vreemde conclusie dat er 13 personen zijn, Jezus en zijn twaalf discipelen, zoals het hoort, maar dat er 27 handen zijn! Tussen de tweede en derde persoon links van Jezus, zie je een hand met een mes dat ook naar links wijst en onmogelijk bij een van de discipelen kan horen. Wat doet die hand daar? Van wie is hij? En vanwaar dat mes? Het brood werd immers gebroken dus een mes is overbodig, of stond er meer op het menu waar wij niet van weten? Of is het symboliek, het mes van de verrader, die zich dan wel onder de tafel verstopt moet hebben!
De kroon spant Nuestra Sigñora del Sanctuario de El Cisne. Hoog in de bergen, een half uur buiten het dorp San Pedro de Bendita, is een tweede dorp, een soort Lisieux, met misschien duizend inwoners, maar met een enorme, vreemde neogotische kerk, de Notre Dame een beetje gelijkend, gebouwd in 1930, licht blauw geschilderd, compleet met vergulde draken op de luchtbogen. En er omheen, tientallen marktkramen met religieus spul, straatventers met kaarsen, kramen met speelgoed, zoetigheid van suikerriet, kleren, en vooral, eten. Overal eetstalletjes met empanadas, soep, horchata – melk met anijs en mais- , colada morada - een gekruide warme vruchtendrank-, rijst, eieren, chocola, worsten en dunne lappen rundvlees die te drogen hangen over een rek onder het afdak, klaar om op de BBQ gelegd te worden. Want eten doen ze hier de hele dag, van zes uur ’s-ochtends tot een uur of acht in de avond, als overal het licht uitgaat en het merendeel thuis gaat slapen. En de hele dag ieder uur, te beginnen om acht uur, een mis, voor een overvolle kerk, allemaal indiaans of mesties, ik ben de enige met een bleek smoel. De blanke Ecuadoriaanse elite verschijnt hier niet! In de kerk kan je achter het altaar langs een trap omhoog naar het beeld. Tientallen queuen er en houden hun baby omhoog, hun autopapieren, of doen er hun gebed. Een wachter in uniform maant de treuzelaars op te schieten, anders loopt de boel uit de hand. Op 15 augustus is het hoogtepunt, als haar beeltenis onder het oog van duizenden gelovigen in processie wordt rondgedragen, in etappes van het Sanctuario naar de kathedraal van Loja, zo’n 50 km verder.
De oorsprong van de maagd van El Cisne is zoals verwacht. Begin 1500, toen het gebied leed onder een enorme droogte, ontmoette een herderin regelmatig een bijzonder mooie jonge vrouw waar ze uitgebreid mee sprak. Die mooie vrouw gaf als raad een beeltenis van haar te maken en de droogte zou minder worden. In het dorp hadden ze allang begrepen dat het om een verschijning van Maria ging. Voor die van Baños Is het moeilijker uit te vlooien wie de Señora ooit was. Ja, ze is van oudsher aanwezig en ja, ze wordt al eeuwen aanbeden en ja, ze doet al die eeuwen haar goede werk. Maar een maagdelijk, rein en onbezoedeld herderinnetje dat aantoonbaar een visioen had, zo eenvoudig is het hier niet. Haar herkomst is in de nevelen van aanbidding en geloof verborgen.
Je kan er niet omheen, Ecuador is een land vol gelovige mensen die nog wel met velen en vaak de kerk bezoeken. Er valt ook wel veel te beleven. Het miechelt van de Nuestras Señoras van het een of ander.
Baños heeft Nuestra Señora del Rosario de Agua Santa. Een vijftiental wandschilderingen in haar kerk in Baños getuigen van haar al eeuwenlang zegenrijk ingrijpen. Bij de vulkaanuitbarsting in 1773 zorgde zij dat de lava stromen op tijd afbogen , avontuurlijke reizigers die met paard en al van de touwbrug in de diepte in de kolkende Pastaza lazeren, redt ze, tenminste als je luidkeels “ Madre mia de Agua Santa” roept en tijdens de fameuze stadsbrand van 1980 in Guayaquil redt ze het huis, als enige, mind you, van de zakenman die een beeltenis van haar op zijn voordeur spijkert. De schilderingen zijn aandoenlijk, net echt en de teksten zijn zwaar overtuigend.
In Zaruma is heel wat anders aan de hand. In de kerk van Nuestra Señora del Carmen bevindt zich een kopie van Leonardo’s laatste avondmaal, een doek van zo’n 5 meter breed. Als je goed kijkt en probeert te identificeren welke handen bij welke persoon horen, kom je tot de vreemde conclusie dat er 13 personen zijn, Jezus en zijn twaalf discipelen, zoals het hoort, maar dat er 27 handen zijn! Tussen de tweede en derde persoon links van Jezus, zie je een hand met een mes dat ook naar links wijst en onmogelijk bij een van de discipelen kan horen. Wat doet die hand daar? Van wie is hij? En vanwaar dat mes? Het brood werd immers gebroken dus een mes is overbodig, of stond er meer op het menu waar wij niet van weten? Of is het symboliek, het mes van de verrader, die zich dan wel onder de tafel verstopt moet hebben!
De kroon spant Nuestra Sigñora del Sanctuario de El Cisne. Hoog in de bergen, een half uur buiten het dorp San Pedro de Bendita, is een tweede dorp, een soort Lisieux, met misschien duizend inwoners, maar met een enorme, vreemde neogotische kerk, de Notre Dame een beetje gelijkend, gebouwd in 1930, licht blauw geschilderd, compleet met vergulde draken op de luchtbogen. En er omheen, tientallen marktkramen met religieus spul, straatventers met kaarsen, kramen met speelgoed, zoetigheid van suikerriet, kleren, en vooral, eten. Overal eetstalletjes met empanadas, soep, horchata – melk met anijs en mais- , colada morada - een gekruide warme vruchtendrank-, rijst, eieren, chocola, worsten en dunne lappen rundvlees die te drogen hangen over een rek onder het afdak, klaar om op de BBQ gelegd te worden. Want eten doen ze hier de hele dag, van zes uur ’s-ochtends tot een uur of acht in de avond, als overal het licht uitgaat en het merendeel thuis gaat slapen. En de hele dag ieder uur, te beginnen om acht uur, een mis, voor een overvolle kerk, allemaal indiaans of mesties, ik ben de enige met een bleek smoel. De blanke Ecuadoriaanse elite verschijnt hier niet! In de kerk kan je achter het altaar langs een trap omhoog naar het beeld. Tientallen queuen er en houden hun baby omhoog, hun autopapieren, of doen er hun gebed. Een wachter in uniform maant de treuzelaars op te schieten, anders loopt de boel uit de hand. Op 15 augustus is het hoogtepunt, als haar beeltenis onder het oog van duizenden gelovigen in processie wordt rondgedragen, in etappes van het Sanctuario naar de kathedraal van Loja, zo’n 50 km verder.
De oorsprong van de maagd van El Cisne is zoals verwacht. Begin 1500, toen het gebied leed onder een enorme droogte, ontmoette een herderin regelmatig een bijzonder mooie jonge vrouw waar ze uitgebreid mee sprak. Die mooie vrouw gaf als raad een beeltenis van haar te maken en de droogte zou minder worden. In het dorp hadden ze allang begrepen dat het om een verschijning van Maria ging. Voor die van Baños Is het moeilijker uit te vlooien wie de Señora ooit was. Ja, ze is van oudsher aanwezig en ja, ze wordt al eeuwen aanbeden en ja, ze doet al die eeuwen haar goede werk. Maar een maagdelijk, rein en onbezoedeld herderinnetje dat aantoonbaar een visioen had, zo eenvoudig is het hier niet. Haar herkomst is in de nevelen van aanbidding en geloof verborgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
