El Jefe

De Mariscal is de gezelligste buurt van Quito, wellicht van geheel Ecuador. De terrassen zijn overvol en vrolijk, op het centrale plein Plaza Foch, eromheen in de straten. Alles wat je kan bedenken, is er: hotels, hostels in mooie groene, roze kleuren geschilderd, maar ook een aan de nieuwe tijd appellerende biologische cacao-bar, restaurants, karaoke bars waar je zonder ID niet in mag, en je de hele avond met literflessen bier mag zingen, een enkele bar met ouderwetse animeermeisjes, entree drie dollar plus een gratis drankje, en een roze deel van de wijk waar het allemaal een beetje sleets en verlopen is, zelfs met enkele overduidelijke homo-bars. Het is er en drukte van belang. De meisjes staan er te wachten op hun vriendjes, uitdagend gekleed in korte rokken en lage bloesjes. Als het een beetje aan is, mag je als jongen haar een arm geven, en als het helemaal écht is mag je hand in hand lopen, samen met een stoet andere vriendinnen. Alleen als het helemaal om het ecchie gaat, loop je samen, alleen, hand in hand, bescheiden knuffelend.

Overal deurwachters met prachtige biceps met tattoos. En natuurlijk overal eethuisjes en de onvermijdelijke geur van voedsel, van anderhalve meter breed tot schitterend verlichte namaak McDonalds. Empanada’s, salcipappas, hotdogs, pizza, sanduches, traditionele kost van vlees met rijst, bonen frites en salade. De kleinere veelal gedreven door een oudere vrouw, met wat hulp.

Vlak naast het hotel El Reina, is een tentje. Het is een zonnige middag, en het is nog stil op straat. Binnen is het schoon, maar een beetje smoezelig. In vage kleuren gesausde muren, roze, de andere lichtgroen, gelig, ijzeren tafels met formica top, roestvrij stalen stoeltjes, een in elkaar getimmerde bruine bar met erachter een grote houten plank, vol enorme branders en enkele kleine pitten, maanden oude vetvlekken eromheen. Een gehavende gele asbak vol uitgebrande lucifers, grote bakken sla, vlees, rekken met eieren, vettige flessen olie, kortom een chaos. Erachter staat een tanige vrouw van een jaar of vijftig, met een wit schort, eronder een te vaak gewassen groenig T-shirt met vale spijkerbroek en op haar hoofd een wit roze douchemuts met bloemen. Een bruin tanig gelaat, ingevallen wangen en priemende lichte ogen die je onderzoekend aankijken. Buonas tardes is mijn gebruikelijke groet. Y Usted, groet zij terug. Waar kom je vandaan? wil ze meteen weten. Holanda! El naranga mechanicá, voegt ze er meteen aan toe. Ik bestel een overheerlijke vruchtensap. Naast haar staat een zo nog slonziger jonge vrouw, ook met een douchemuts op haar hoofd. Haar shirt is open aan de achterkant en laat haar gebruinde rug en witte BH zien. Haar ogen zijn net als die van haar baas o zo vriendelijk. Ze krijgt meteen de opdracht mijn sap te maken. Ze haalt een zak met bevroren tomates del arbol uit de vriezer, snijdt de zak open en doet de inhoud met wat water uit de kraan in een ouderwetse mixer. Een minuutje draaien en er ontstaat een romig, schuimend brouwsel dat in een glas mij geserveerd wordt.

Hoe lang ben je hier al, en vind je het hier leuk, wil de vrouw weten. Nou, zo’n maand of twee bijna, op weg naar Peru en ik vind het hier prachtig. Naar Peru, zegt ze goedkeurend. Moet je wel rijk zijn, toch, denk ik? voegt ze er aan toe. Valt wel mee, zeg ik.

Een dollar, zegt ze als ik om de rekening vraag. Ik betaal haar, sta op, en neem afscheid. Tot ziens, Jefe. Ze barst in lachen uit.

Iedere dag om 8 uur gaat ze open. Elk type ontbijt wordt hier genuttigd. Gebakken of roereieren, maar ook rijst met maïskoeken, kip en sap. Of frites met worst. Als er iets niet is, zoals mermelada waar ik om vraag, wordt het door haar schoonzoon gehaald, op een

holletje, in het winkeltje op de hoek. Lunch krijg je tussen 12 en 5 uur ’s-mIddags, daarna avond eten. Alles is er: brood boter rijst kip biefstuk maïskoeken eieren sla tomaten bonen pepers, en wat al niet. Om 9 uur ’s-avonds wordt de boel geveegd, geboend, gaat het hek omlaag na een echt lange dag en gaat Jefe eindelijk naar huis.

Afgelopen zondag was het zover. Voor het laatst ontbijt bij haar. Haar dochter was er om te helpen en de schoonzoon sjouwt met zakken voedsel. Twee gebakken eieren graag, brood, jam en boter, uiteraard met een jugo, en koffie met een wolkje melk, want anders krijg je een volle beker melk met poeder koffie. Ik ga vandaag echt weg, Jefe. Ze kijkt me droevig aan, is even stil, ongewoon. Moet dat nou? Ik zal je missen.

Ja, het moet echt”. Ze pakt mij beet een geeft mij twee zoenen. Even is het stil, en hoor je het sissen en pruttelen van de vele potten op het vuur niet. Dan hijs ik mijn rugzak op mijn rug, en met een laatste zwaai roep ik “Adios, Jefe” en loop de warme ochtend in, op weg.