Sucre
Blijf op de hoogte en volg Frans
27 Juni 2015 | Bolivia, Sucre
Sucre, 6 - 10 juni 2015
Het is zondagmorgen rond een uur of half twaalf. Het plaza is vol met kinderen en ouders. Een potsenmaker heeft een grote kring om zich heen verzameld, een snel-schilder met spuitbussen boeit een groep en verloot een van zijn prenten. Kinderen lopen met ballonnen gevouwen tot hondjes en vooral zwaarden waarmee ze elkaar naar het leven staan. Voor een sol huur je een karretje en laat je de kinderen elkaar over het plein duwen. Vanuit de tweede verdieping, het terras van hotel Plaza, is het allemaal goed waar te nemen met een koel glas Boliviaanse witte wijn.
Onder het balkon kampeert een groepje bedelaars, grootmoeder tot en met kleinkind. Als je ze passeert houden ze je even vast om aandacht te trekken. De kindertjes steken hun handjes uit. Altijd wat kleingeld los in de zak om erin te laten vallen. Of het verstandig is, geen idee, maar weigeren is moeilijk. Hoe kansloos zijn die kinderen? Of ze naar school gaan is onduidelijk, echt antwoord krijg je niet als je er naar vraagt. De cynicus denkt dat ze 's-ochtends na het baden door moeder strategisch zwart gemaakt worden, hun handen met houtskool, voeten even door de modder halen, wat vuil in de haren strooien. Een veeg in t gezicht en klaar voor de dagelijkse klus. Ik geloof niet dat ook hier het systeem Bombay is toegepast: iedere groep bedelaars hun eigen stuk straat, hun eigen territoir, centraal geregeld. Integendeel, de kanslosheid van deze kinderen is heel erg schrijnend, en dus gewoon wat kleingeld paraat, want meer kan je niet doen.
In het midden van het plein uiteraard onze held met aan moederszijde verre Vlaamse voorouders, Antonio José de Sucre y Alcalá, bovenop zijn kolom. De stad naar hem hernoemd was ooit dé hoofdstad van het land. Nu zijn de regeringsdiensten verplaatst naar la Paz; alleen het constitutionele hof zetelt nog in Sucre, tot ongenoegen van de hierover knarsetandende Sucreños. Alle gebouwen in het Centro Historico zijn wit geschilderd, zo ook het onvermijdelijke oud jezuïeten klooster aan de overkant. Zelf zijn ze er niet meer: His most Catholic Majesty Carlos III heeft hen in 1767 het land uitgezet. Ze hadden zijn ongenoegen opgewekt door de wilden te leren lezen en schrijven, denkt men. Het kan verkeren. Nu is het la Casa de la Libertad met de bijbehorende fraaie herinneringen aan voorbij veldslagen. Een fraaie galerij portretten laat alle presidenten van Bolivia zien, van Bolivar tot Evo Morales. Alle? Neen, onze vriend Gualberto Villarroel, waar wel veel straten naar vernoemd zijn, ontbreekt. Hij was het die in 1946 aan de lantaarnpaal op plaza Murillo in La Paz bungelde. Waarom hij ontbreekt weet de juffrouw die rondleidt, niet te vertellen. Een beetje verlegen giechelend zegt ze dat het nog moet komen. Wel hangt er het portret van Pedro Blanco Soto. Hij doet van zich spreken omdat hij de kortst zittende president van het land was: vijf dagen. Op 1 januari 1829, na gevangen gezet te zijn in het Franciscaner klooster la Recoleta in deze stad, werd hij doodgeschoten aldaar. Het geweer waarmee dat gebeurde en zijn ceremoniële zwaarden hangen op een mooie plek in dat klooster dat nu een museum is.
In de oorspronkelijke kapel waar de onafhankelijkheid uitgeroepen werd, hangen tegen de achterwand prominent de schilderijen van Bolivar, Sucre en Santa Cruz, president van het land na Bolivar. En erboven, en dat is verwonderlijk omdat het de eerste keer is, hangen twee even stijlvolle portretten in gouden lijsten van Tupac Katari en zijn vrouw Bartolina Siza. Het is voor het eerst dat wij zien hoe een vooraanstaand figuur van inheemse afkomst zo prominent wordt geëerd. Wie was deze Tupac Katari? In 1781 leidde hij een revolte in de streek rond la Paz. Hij slaagde erin een leger om zich heen te verzamelen van 40,000 man waarmee hij optrok naar la Paz en dat maandenlang belegerde. De latere held van la Paz, Murillo, was een van de verdedigers. Toen de Spaanse troepen optrokken om de stad te ontzetten was het gauw gedaan met de opstand, waar ook onenigheid heerste over wie nou eigenlijk de baas was. Tupac Katari werd gevangen genomen, berecht en ter dood veroordeeld door te vierendelen; een van de tableaux met miniaturen over Boliviaanse hoogtepunten in het historisch museum te la Paz laat zien hoe deze man naakt aan touwen tussen vier paarden hangt terwijl de stalknechten er de zweep over leggen. Volgens overlevering kregen de paarden het niet voor elkaar en moest zijn kop er alsnog afgehakt worden. Nu hangt zijn portret tussen de groten van het land.
De allergrootsten van het land zijn wat ouder, om precies te zijn 65,000,000 jaar. In het Krijt liepen in deze streek, de Andes moest nog gevormd worden, grote reptielen rond. Duizenden voetsporen van Sauropoden en Theropoden, o.a. Tyrannosaurus Rex, in kalkformaties van het boven Maastrichtien getuigen ervan. In een kalksteengroeve waar de lagen nu 70° hellen door de vorming van de Andes, is een dertig meter hoge ontsluiting die de talloze sporen laat zien. En fraai park vol namaak Sauriërs is een passende omlijsting voor dit uniek verschijnsel.
Het is zondagmorgen rond een uur of half twaalf. Het plaza is vol met kinderen en ouders. Een potsenmaker heeft een grote kring om zich heen verzameld, een snel-schilder met spuitbussen boeit een groep en verloot een van zijn prenten. Kinderen lopen met ballonnen gevouwen tot hondjes en vooral zwaarden waarmee ze elkaar naar het leven staan. Voor een sol huur je een karretje en laat je de kinderen elkaar over het plein duwen. Vanuit de tweede verdieping, het terras van hotel Plaza, is het allemaal goed waar te nemen met een koel glas Boliviaanse witte wijn.
Onder het balkon kampeert een groepje bedelaars, grootmoeder tot en met kleinkind. Als je ze passeert houden ze je even vast om aandacht te trekken. De kindertjes steken hun handjes uit. Altijd wat kleingeld los in de zak om erin te laten vallen. Of het verstandig is, geen idee, maar weigeren is moeilijk. Hoe kansloos zijn die kinderen? Of ze naar school gaan is onduidelijk, echt antwoord krijg je niet als je er naar vraagt. De cynicus denkt dat ze 's-ochtends na het baden door moeder strategisch zwart gemaakt worden, hun handen met houtskool, voeten even door de modder halen, wat vuil in de haren strooien. Een veeg in t gezicht en klaar voor de dagelijkse klus. Ik geloof niet dat ook hier het systeem Bombay is toegepast: iedere groep bedelaars hun eigen stuk straat, hun eigen territoir, centraal geregeld. Integendeel, de kanslosheid van deze kinderen is heel erg schrijnend, en dus gewoon wat kleingeld paraat, want meer kan je niet doen.
In het midden van het plein uiteraard onze held met aan moederszijde verre Vlaamse voorouders, Antonio José de Sucre y Alcalá, bovenop zijn kolom. De stad naar hem hernoemd was ooit dé hoofdstad van het land. Nu zijn de regeringsdiensten verplaatst naar la Paz; alleen het constitutionele hof zetelt nog in Sucre, tot ongenoegen van de hierover knarsetandende Sucreños. Alle gebouwen in het Centro Historico zijn wit geschilderd, zo ook het onvermijdelijke oud jezuïeten klooster aan de overkant. Zelf zijn ze er niet meer: His most Catholic Majesty Carlos III heeft hen in 1767 het land uitgezet. Ze hadden zijn ongenoegen opgewekt door de wilden te leren lezen en schrijven, denkt men. Het kan verkeren. Nu is het la Casa de la Libertad met de bijbehorende fraaie herinneringen aan voorbij veldslagen. Een fraaie galerij portretten laat alle presidenten van Bolivia zien, van Bolivar tot Evo Morales. Alle? Neen, onze vriend Gualberto Villarroel, waar wel veel straten naar vernoemd zijn, ontbreekt. Hij was het die in 1946 aan de lantaarnpaal op plaza Murillo in La Paz bungelde. Waarom hij ontbreekt weet de juffrouw die rondleidt, niet te vertellen. Een beetje verlegen giechelend zegt ze dat het nog moet komen. Wel hangt er het portret van Pedro Blanco Soto. Hij doet van zich spreken omdat hij de kortst zittende president van het land was: vijf dagen. Op 1 januari 1829, na gevangen gezet te zijn in het Franciscaner klooster la Recoleta in deze stad, werd hij doodgeschoten aldaar. Het geweer waarmee dat gebeurde en zijn ceremoniële zwaarden hangen op een mooie plek in dat klooster dat nu een museum is.
In de oorspronkelijke kapel waar de onafhankelijkheid uitgeroepen werd, hangen tegen de achterwand prominent de schilderijen van Bolivar, Sucre en Santa Cruz, president van het land na Bolivar. En erboven, en dat is verwonderlijk omdat het de eerste keer is, hangen twee even stijlvolle portretten in gouden lijsten van Tupac Katari en zijn vrouw Bartolina Siza. Het is voor het eerst dat wij zien hoe een vooraanstaand figuur van inheemse afkomst zo prominent wordt geëerd. Wie was deze Tupac Katari? In 1781 leidde hij een revolte in de streek rond la Paz. Hij slaagde erin een leger om zich heen te verzamelen van 40,000 man waarmee hij optrok naar la Paz en dat maandenlang belegerde. De latere held van la Paz, Murillo, was een van de verdedigers. Toen de Spaanse troepen optrokken om de stad te ontzetten was het gauw gedaan met de opstand, waar ook onenigheid heerste over wie nou eigenlijk de baas was. Tupac Katari werd gevangen genomen, berecht en ter dood veroordeeld door te vierendelen; een van de tableaux met miniaturen over Boliviaanse hoogtepunten in het historisch museum te la Paz laat zien hoe deze man naakt aan touwen tussen vier paarden hangt terwijl de stalknechten er de zweep over leggen. Volgens overlevering kregen de paarden het niet voor elkaar en moest zijn kop er alsnog afgehakt worden. Nu hangt zijn portret tussen de groten van het land.
De allergrootsten van het land zijn wat ouder, om precies te zijn 65,000,000 jaar. In het Krijt liepen in deze streek, de Andes moest nog gevormd worden, grote reptielen rond. Duizenden voetsporen van Sauropoden en Theropoden, o.a. Tyrannosaurus Rex, in kalkformaties van het boven Maastrichtien getuigen ervan. In een kalksteengroeve waar de lagen nu 70° hellen door de vorming van de Andes, is een dertig meter hoge ontsluiting die de talloze sporen laat zien. En fraai park vol namaak Sauriërs is een passende omlijsting voor dit uniek verschijnsel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
