Tussen de hippies 1
Blijf op de hoogte en volg Frans
17 November 2017 | Panama, Bocas del Toro
Die zijn ook niet meer wat het was.
In Panama City viel het nog mee. Enkele hardnekkigen spreidden hun dekentje op straat met hun snuisterijen en eigengemaakte spullen, op een enkel terras nog wat lui met slobberige vale hesjes, Indiase lappen, vlechten en baarden. Meestal toch welvoldane gringo’s en well-to-do Panamezen. Adriana, een prachtig opgetutte dame in de bloei van haar leven, raadde als volgende halte het Chiriqui gebied aan met Boquete, een prima buitenplaats ver van de armoe.
Want even buiten het Casco Vijo, tot aan de glitter van de Trump en bank towers, zijn de straten vol gaten, huizen half verveloos en bewoners niet echt vrolijk. Een vervallen winkelstraat, vol shops als in de Kalverstraat, en een juffrouw van onduidelijke zeden die in handboeien in de politieauto wordt geduwd.
Op naar Boquete, daar is t al beter. Dieter, eigenaar van Pensión Topas, Duits, een jaar of 70, met een Panamese echtgenote - machten Sie sich keine sorge, Sie macht es sauber - , met 2 honden en 5 motorfietsen, geeft onderdak aan Marieke en Tim, uit Tilburg, die door het land racen. En Michel uit Luxemburg, volgt een 4 weken cursus Spaans, in zijn eentje. Zit te zwoegen op zijn woordjes. Reisbureaus nemen altijd foto’s in de droge tijd bij stralende zon, en daar zijn ze dus ingetuind. Het regent de halve dag en verder is het bewolkt. En het is er op een enkele verlopen Amerikaanse of Europese pensionado na, vrijwel uitgestorven, zeker ‘s-avonds. Langs de hoofdweg worden nieuwe appartementen voor ze gebouwd, palmen, terrassen en zwembad staan verleidelijk op de billboards geadverteerd.
Er is een vulkaan en je kan er wildwatervaren en watervallen bezoeken. Zoals altijd blijken deze magische aantrekkingskrachten te hebben. Je weet dat het een onaanzienlijke douche ergens in de jungle is en toch ga je. Wij ook, tegen beter weten in, en ja, het klopt. Bovendien moet je betalen, en niet weinig voor het voorrecht door de regen omhoog te wandelen. Een netwerk van plastic en gietijzeren pijpen slingert langs het pad mee: de water voorziening van het dorp en wellicht de stad David, 20 kilometer omlaag in de vlakte. Daar waren we ook, op weg naar Boquete als een korte tussenstop gedacht, en zo snel mogelijk ontvlucht. Zeker in dit regenachtig weer een mega depri ervaring van de hoogste klasse, geloof mij. We zijn niet eens bij t hotel uitgestapt, meteen een deal gemaakt met de taxi om naar Boquete door te rijden, dat, zoals in alle landen, meteen met Zwitserland vergeleken wordt. Limburg pronkt met Klein-Zwitserland, hier is het la Suiza de Panama. Koekenbakkerij.
Het is gauw weer weg zijn. Gokken op beter weer als we over de bergen zijn bij de Bocas del Toro eilanden zouden aankomen.
De bus is van onbestemde jaargang en een slagje groter dan de Ford transit waarin uw loodgieter bij u langs komt. Met scheefgezakte klapstoeltjes in het middenpad meegerekend gaan er 30 personen in en is het gezellig vol. Dat ie niet door de veren zakt is een wonder en amechtig hijgend beklimt het ding de vele hellingen.
Bij het eindpunt, Almirante, stapt een vriendelijke jongeman zomaar in onze taxi. Manuel is ambtenaar en moet ook met de lancha naar Bocas Del Toro. Hij weet een mooie snelle, dus vooruit dan maar.
In Bocas Del Toro, zogenaamd paradijs op aarde, zowaar eindelijk overal hippies, van alle leeftijden. Van oude verlopen met pluizig blonde paardenstaart en vrouw erbij in Indiase lappen gewikkeld, tot hele troepen schaars geklede twintigers. Opvallen meer meisjes dan jongens, wel twee-derde, die in groepjes van 2of 3 samen zijn.
En dan de dag van de republiek ter gelegenheid waarvan de fanfares van heinde en verre zijn gekomen voor een toernooi. Op een podium zit een strak ongelukkig kijkende meid van zo’n achttien lentes jong, in witte prinsessenjurk met gouden lovers, omringt door drie serieus kijkende oudere mannen in donker pak. Uren moet ze naar de strapatsen van de fanfares in hun strakke uniformen luisteren. Enkelen hebben een schaars geklede juffrouw met hoge strenge laarzen als tambour-maîtresse voorop. De stok die ze omhoog gooit eindigt meestal op het asfalt. Gedienstige hulpjes rapen die op en brengen die met diepe buiging weer terug. Tot diep in de nacht trekken de corpsen voorbij, heen en weer marcherend, met draaien linksom, rechtsom, binnendoor en terug, uit alle macht op de Turkse trom meppend. En vaak weergaloos zuiver en goed geoefend, vooral dat ene corps fanfare met 9 trombones op de voorste rij! Kirchrâoj zou er trots op zijn. Twee dagen duurt het getoeter.
Zie
Een ferme mep op mijn rug blijkt onze vriend uit de bus te zijn, al half in de olie met een maat van hem. We vieren de eeuwige vriendschap tussen Olanda en Panama met een biertje. Policía gebiedt je biertje hier op te drinken: geen alcohol op straat buiten het feestplein.
De volgende ochtend is er geen ontbijt in het hotel. De keukenstaf slaapt nog, de balie joffer belt zich vergeefs een ongeluk, maar de buren stonden wel vroeg op en dus daarheen voor het ontbijt. De $15 daarvan wordt keurig verrekend met de hotelprijs. “Ach, weet u, laatst, een maand geleden, toen Panama zich voor het eerst in de historie kwalificeerde voor de Mundial, bleef het hele land de volgende dag thuis” Zo gaat dat.
In Panama City viel het nog mee. Enkele hardnekkigen spreidden hun dekentje op straat met hun snuisterijen en eigengemaakte spullen, op een enkel terras nog wat lui met slobberige vale hesjes, Indiase lappen, vlechten en baarden. Meestal toch welvoldane gringo’s en well-to-do Panamezen. Adriana, een prachtig opgetutte dame in de bloei van haar leven, raadde als volgende halte het Chiriqui gebied aan met Boquete, een prima buitenplaats ver van de armoe.
Want even buiten het Casco Vijo, tot aan de glitter van de Trump en bank towers, zijn de straten vol gaten, huizen half verveloos en bewoners niet echt vrolijk. Een vervallen winkelstraat, vol shops als in de Kalverstraat, en een juffrouw van onduidelijke zeden die in handboeien in de politieauto wordt geduwd.
Op naar Boquete, daar is t al beter. Dieter, eigenaar van Pensión Topas, Duits, een jaar of 70, met een Panamese echtgenote - machten Sie sich keine sorge, Sie macht es sauber - , met 2 honden en 5 motorfietsen, geeft onderdak aan Marieke en Tim, uit Tilburg, die door het land racen. En Michel uit Luxemburg, volgt een 4 weken cursus Spaans, in zijn eentje. Zit te zwoegen op zijn woordjes. Reisbureaus nemen altijd foto’s in de droge tijd bij stralende zon, en daar zijn ze dus ingetuind. Het regent de halve dag en verder is het bewolkt. En het is er op een enkele verlopen Amerikaanse of Europese pensionado na, vrijwel uitgestorven, zeker ‘s-avonds. Langs de hoofdweg worden nieuwe appartementen voor ze gebouwd, palmen, terrassen en zwembad staan verleidelijk op de billboards geadverteerd.
Er is een vulkaan en je kan er wildwatervaren en watervallen bezoeken. Zoals altijd blijken deze magische aantrekkingskrachten te hebben. Je weet dat het een onaanzienlijke douche ergens in de jungle is en toch ga je. Wij ook, tegen beter weten in, en ja, het klopt. Bovendien moet je betalen, en niet weinig voor het voorrecht door de regen omhoog te wandelen. Een netwerk van plastic en gietijzeren pijpen slingert langs het pad mee: de water voorziening van het dorp en wellicht de stad David, 20 kilometer omlaag in de vlakte. Daar waren we ook, op weg naar Boquete als een korte tussenstop gedacht, en zo snel mogelijk ontvlucht. Zeker in dit regenachtig weer een mega depri ervaring van de hoogste klasse, geloof mij. We zijn niet eens bij t hotel uitgestapt, meteen een deal gemaakt met de taxi om naar Boquete door te rijden, dat, zoals in alle landen, meteen met Zwitserland vergeleken wordt. Limburg pronkt met Klein-Zwitserland, hier is het la Suiza de Panama. Koekenbakkerij.
Het is gauw weer weg zijn. Gokken op beter weer als we over de bergen zijn bij de Bocas del Toro eilanden zouden aankomen.
De bus is van onbestemde jaargang en een slagje groter dan de Ford transit waarin uw loodgieter bij u langs komt. Met scheefgezakte klapstoeltjes in het middenpad meegerekend gaan er 30 personen in en is het gezellig vol. Dat ie niet door de veren zakt is een wonder en amechtig hijgend beklimt het ding de vele hellingen.
Bij het eindpunt, Almirante, stapt een vriendelijke jongeman zomaar in onze taxi. Manuel is ambtenaar en moet ook met de lancha naar Bocas Del Toro. Hij weet een mooie snelle, dus vooruit dan maar.
In Bocas Del Toro, zogenaamd paradijs op aarde, zowaar eindelijk overal hippies, van alle leeftijden. Van oude verlopen met pluizig blonde paardenstaart en vrouw erbij in Indiase lappen gewikkeld, tot hele troepen schaars geklede twintigers. Opvallen meer meisjes dan jongens, wel twee-derde, die in groepjes van 2of 3 samen zijn.
En dan de dag van de republiek ter gelegenheid waarvan de fanfares van heinde en verre zijn gekomen voor een toernooi. Op een podium zit een strak ongelukkig kijkende meid van zo’n achttien lentes jong, in witte prinsessenjurk met gouden lovers, omringt door drie serieus kijkende oudere mannen in donker pak. Uren moet ze naar de strapatsen van de fanfares in hun strakke uniformen luisteren. Enkelen hebben een schaars geklede juffrouw met hoge strenge laarzen als tambour-maîtresse voorop. De stok die ze omhoog gooit eindigt meestal op het asfalt. Gedienstige hulpjes rapen die op en brengen die met diepe buiging weer terug. Tot diep in de nacht trekken de corpsen voorbij, heen en weer marcherend, met draaien linksom, rechtsom, binnendoor en terug, uit alle macht op de Turkse trom meppend. En vaak weergaloos zuiver en goed geoefend, vooral dat ene corps fanfare met 9 trombones op de voorste rij! Kirchrâoj zou er trots op zijn. Twee dagen duurt het getoeter.
Zie
Een ferme mep op mijn rug blijkt onze vriend uit de bus te zijn, al half in de olie met een maat van hem. We vieren de eeuwige vriendschap tussen Olanda en Panama met een biertje. Policía gebiedt je biertje hier op te drinken: geen alcohol op straat buiten het feestplein.
De volgende ochtend is er geen ontbijt in het hotel. De keukenstaf slaapt nog, de balie joffer belt zich vergeefs een ongeluk, maar de buren stonden wel vroeg op en dus daarheen voor het ontbijt. De $15 daarvan wordt keurig verrekend met de hotelprijs. “Ach, weet u, laatst, een maand geleden, toen Panama zich voor het eerst in de historie kwalificeerde voor de Mundial, bleef het hele land de volgende dag thuis” Zo gaat dat.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
