Ometepe

Out of the midst of the beautiful Lake Nicaragua spring two magnificent pyramids, clad in the softest and richest green, all flecked with shadow and sunshine, whose summits pierce the billowy clouds. They look so isolated from the world and its turmoil - so tranquil, so dreamy, so steeped in slumber and eternal repose. What a home one might make among their shady forests, their sunny slopes, their breezy dells, after he had grown weary of the toil, anxiety and unrest of the bustling, driving world. These mountains seem to have no level ground at the* bases but rise abruptly from the water. There is nothing rugged about them - they are shapely and symmetrical, and all their outlines are soft, rounded and regular. One is 4,200 and the other 5,400 feet high, though the highest being the furthest removed makes them look like twins. A stranger would take them to be of equal altitude. Some say they are 6,000 feet high, and certainly they look it. When not a cloud is visible elsewhere in the heavens, their tall summits are magnificently draped with them. They are extinct volcanoes, and consequently their soil (decomposed lava) is wonderfully fertile. They are well stocked with cattle ranches, and with corn, coffee and tobacco farms. The climate is delightful, and is the healthiest on the Isthmus.

Aldus Marc Twain in 1866, in zijn brieven aan de krant Alta California. En geen woord gelogen. Hij en zijn imaginaire vriend Mr Brown, ik met mijn metgezel van echt vlees en bloed; hij per ossewagen en stoomboot, wij met airco minibus en omgebouwd visserssch met een zwarte walm diesel, volgeladen met 50 passagiers. “Steeped in slumber” daar is weinig van over. Overjarige pensionado touristen crossen met scooters over het eiland, doorbreken de stilte.
Van de prehistorische rust en stilte zijn nog enkele enorme stenen met petroglyphen over, een cirkel met symbolen, laten we maar gissen, een kalender-achting geheel. En hele karrevrachten polychroom aardewerk uit graven, met een enkel gouden sieraad, braaf uitgestald in het lokale Museo del Ceiba.

In het meer zwerven nog enkele stierhaaien, gemigreerd uit de caraibische zee via de Rio San Juan, als zalmen over de watervallen springend. Een agressieve soort die wel 2,5 meter lang kan worden. We hebben heerlijk gezwommen in het meer, we hadden geen idee.

Wang Jing is een Chinees met veel geld. Hij heeft natte-waterbouwdroom van $50 miljard, over een kanaal dwars door Nicaragua, via het Cocibolcameer uiteraard. Nog groter dan het Panamakanaal, en dan is het gedaan met stierhaaien, met “steeped in slumber” en “ethernal repose”. Gelukkig had meneer Wang Jing in 2015 pech op de beurs en raakte hij een paar miljard kwijt. Nu droomt het meer weer (nog even).