Rio Dulce

Evaluatie van Hotel Mar y Marin, Rio Dulce, Guatemala.

An excellent, nice hotel with friendly and helpful people. Lots of characters, such as Arthur from Canada, 70-ish, tinkering with their sailing boats in the marina, are a nice extra.
Further, for afficionados of trucker road movies, the hotel is an absolute must. The rooms are a few hundred feet distant from the bridge over the Rio Dulce. As in your favourite disco, you can feel immersed in the throaty growl of the monster trucks, shifting down while negotiating the quarter mile incline to its summit at 82 feet above the water. Or vibrate with the raucous thumping of 12 immense cilinders in monstrous 6 liter diesel engines with the fuel supply cut off, breaking the truck on the down slope. Nearly continuous, from early morning till late in the dark, dark night, the sound is a continuous joy.
The girl at the reception is one of the great actresses: “no Sir, the rooms are far, far away from the bridge. You won’t hear a thing!”. You bet.


Aldus mijn bijdrage op Google voor dit hotel, waar voor ik een uitgebreide pluim ontving. Om er te komen moet je langs de noord kust van Honduras, waar nu de rellen zijn. ViaPuerto Cortes en via Omoa, de Guatemalteekse grens over, en verder naar Puerto Barrios. Beide Puerto’s zijn al anderhalve eeuw drukke havens, vooral voor bananen.

Voor die tijd waren het twistappels tussen Spanje en de Engelsen, die hun invloed vanuit Jamaica poogden te vergroten. Ferdinand VII liet daarom rond 1750 bij Omoa een enorm fort bouwen. Hij is er nooit geweest, maar zijn wapenschild staat er wel. Het wordt omhooggehouden door een leeuw die eigenlijk op een schaap lijkt. En het onderschrift meldt dat zijn ver familielid, toen nog Juan de Bourbon, graaf van Barcelona, het in 1979 inwijdde.

In Puerto Barrios, waar het natuurlijk weer regent als we er zijn, is het een rustige zondag. Daar ga je aan boord van een lancha naar Livingston dat alleen over zee te bereiken is. Het is een bootje met een tentdak, banken voor 30 pax, en 150 pk op de achterkant. Daarmee ga je met 30 knopen over zee en omdat het regent krijgt iedere rij een zwart plastic zeiltje om voor je lijf te houden. Het is behelpen, maar je blijft grotendeels droog.

In Livingston drijft Danny, een meisje van een jaar of 30 met haar Engelse vrind het hotel “los Dos Arboles”. Hij sloft, broodmager en met een baard van anderhalve week, in korte broek en mouwloos hemd vaag kijkend over het terrein. Danny komt zo te horen uit de omgeving van Tilburg, is vrolijk en haar hele werkzame leven in de reiswereld bezig. Toerleidster in o.a Peru, hostal bedrijfsleider in Guatemala, en sinds 4 weken, naar eigen zeggen, eigenaar van dit hotel. De bomen uit de eigennaam staan in de gelag cum eetkamer en zijn twee enorme kokospalmen die door het dak steken.

Behalve een prachtig zwembad, is het een zootje: zand in bed, te korte lakens, airco en warmwater dat niet werkt, duivenstront op de overloop. Een brave mevrouw waar Danny niet naar omkijkt, doet de schoonmaak. En Chris, haar vrind, is ‘o zo reuze handig en het zal allemaal goed komen’ zegt ze vol optimisme in haar stem, terwijl een hoogblonde stagiaire uit Engeland langskuiert met haar handen vol gewied onkruid.
Dat het goed komt, gaan we niet meemaken. Meteen rechtsomkeert maken is bij zo’n aardig meisje, want een schatje is het, zó onaardig. Dus blijven we één nachtje, maar dan nemen we met echt heel veel goede en gemeende wensen afscheid. En verkassen naar wat beters.

Vanuit Livingston kan je per boot verder over de rivier, de Rio dulce, via de canyon naar de gelijknamige stad met de brug. De tocht duurt 3 uur, en onderweg zie je meerdere vergaderingen van Pelikanisten op oude vissersboten, vaar je onder overhangende rotsen door en bekijk je de wereld door een gordijn van wortels en lianen, vaar je door laguna’s waar de schattigste Maya kindertjes in kleine kano’s snuisterijen verkopen. En overal zeilboten voor anker. Het is dé schuilplaats tijdens het stormseizoen (van juni tot december).

Zo ook voor Arthur, die naast het hotel aan de steiger ligt onder een enorm zeildoek tegen de zon en de regen. Uit de kajuit duikt een vrolijk kijkende jonge indiaanse op met een ongedefinieerd functie aan boord. Arthur zeilt alles solo, met 5 zonnepanelen om de accu’s op te laden terwijl de Simrad ‘s-nachts stuurt. Binnenkort gaat hij naar Placencia in Belize, solo, zonder de jonge dame. “All the boys are there already”. Wij straks ook. Dan bieden we hem een biertje aan, spreken we af.
Zo gaat dat.