Naar Loja, deel 3

Op weg naar Loja. Waarom? Nog even geduld en het wordt u geduid. Hoe? We zijn nu ongeveer halverwege, met trein en bus. Dus nog even volhouden en u weet er ook alles van.

Van Alausi ga je naar Cuenca, een rit van 4 uur, nog steeds door steeds minder bewoond gebied met hoogvlaktes, diepe dalen en ongekende vergezichten. Kilometers verder zie je aan de overkant van de diepte de PanAmericana weer omhoog kronkelen, de auto’s en bussen als Matchbox miniaturen. Cuenca is een grote stad, met universiteit, een mooie stad, prachtig gelegen aan de rivier die diep ingesleten zorgt voor terrasvormige bebouwing. Voor de conquista was hier een grote Incastad waar nu slecht weinige, maar wel imposante, resten van te zien zijn.
Een prachtige kathedraal met een enorm uit bladgoud opgetrokken altaar symboliseert de Spaanse hegemonie. Overal, in alle steden, zie je de standbeelden van hooghartig in de eindeloze verten kijkende strenge Spaanse mannen, mooi met sik en hoge kraag of uniform, steevast voorzien van plaquettes waarop de dankbaarheid van het volk voor hun grootse daden staan vermeld. Veel Bolivars en Sucre’s, maar ook velen ons onbekend. En in de musea een reprise in de vorm van portretten van superieur kijkende deftige Spanjaarden. Geen spoor van beelden of afbeeldingen van Indianen of mestiezen, geen denken aan.

Vrijdagavond in Cuenca, concert, in Casa Remigio Crespo Toral, een statig herenhuis in het centrum, recent gerestaureerd en als museum geopend, vol met meubilair en kunst uit eind 19e begin 20e eeuw. Compleet met enkele portretten van Don Remigio en zijn vrouw ademt het gebouw de blanke superioriteit over de rest.
Enfin ene Peter Durak, een hippie van een jaar of zestig charlatant op een valse Pleyel piano. Bij de Mondschein sonate kan hij de uitgang niet vinden, de octaven in de lage C, maar komt als vanzelf weer uit bij het begin met het Gis akkoord, begint dus gewoon weer opnieuw, waarna hij langs een omweg toch het einde vindt. Gevolgd door een poging de eerste helft van JSB’s toccata in D met grof geweld door het klavier te rammen. Als u de video omlaag-laadt, kunt u er zelf over oordelen. Het publiek, voornamelijk bestaand uit gevluchte Amerikaanse pensionado’s, juicht en klapt de handen blauw. Zo gaat dat nog een uurtje door op het niveau van Chopin preludes die moduleren naar Beatle melodieën.

Maar wat een mooie stad, met als toppunt een prima museum met precolumbiaanse zaken en de ruïnes van de oude Incastad, die weer omgeven zijn door een schitterend aangelegde botanische tuin met voliaires met de meest fraaie maccaws en parkieten.