Quilotoa

Het rondje Quilotoa, 200 km, is zo fameus omdat het langs een krater leidt van een inactieve vulkaan op 4000 meter hoogte, met een diameters van ongeveer 5 km. In de krater, ongeveer 100 meter lager dan de rand, is een meer,azuurblauw, onbeschrijflijk. Er is een wandeling te maken van 5 uur vanaf het kratermeer tot aan ons hotel in Chugchilán, een dorp van grofweg 1000 zielen, die om drie redenen niet gemist mag worden. Ten eerste het pad langs de kraterrand, ongeveer een uur lang, gaat bij tijd en wijle steil omhoog of omlaag en voert regelmatig zo dicht langs de kraterrand dat het spannend wordt, zeker op een dag als vandaag dat er toch wel veel regenbuien zijn. Ik gleed eenmaal uit, tuimelde een meter en braste mijn parapluie, irreparabel. Ten tweede omdat je makkelijk kan verdwalen. Één mogelijk verkeerd pad lijdt naar een boerderij met notoir valse, bijtende honden, andere paden doen je in een rondje lopen, en wee de argeloze die dan in de mist terecht komt, hetgeen niet ondenkbaar is op deze hoogte. En ten derde omdat het een groot raadsel oproept. Alle vulkanen bezocht tot nu toe deden herkenbaar braaf waartoe ze bestemd zijn door ons schepper: het uitbraken en in grote hoeveelheden achterlaten van lava, puimsteen en en klastisch materiaal. Dat is keurig zo aan de binnenkant van de krater. Maar aan de buitenkant, om precies te zijn, de noord-westelijke, wijst de wandelkaart al op “zandstranden”, en meer dan dat, er zijn uitgestrekte, keurig gelaagde zandafzettingen met grind erin. Ongetwijfeld fluviatiel, dus afkomstig van stromend water. Hoe kan dat, op deze plek, exact naast de krater, en over kilometers afstand, zowel horizontaal als in verticale zin, al afdalend langs de hellingen. Enfin, wie het weet moge het mij gaarne vertellen.